Vera - 01.06.2002, Blaðsíða 62

Myndir: Þórdís Svanhvít Ljósbjörg Guðmundsdóttir
ns
<u
>
62
Einstaka kvöld má sjá undarlegan hóp af ein-
hvers konar verum í fjörunni við Gróttu. Ná-
lægt þeim logar bál þar sem blöð og pappír-
ar fuðra upp. Þær eru með barefli sem þær
nota óspart á steina og annað. Á sama tíma
og þær berja steina má heyra ómanneskju-
leg öskur. Þetta er svo sannarlega ógnvæn-
leg sýn. Ef betur er að gáð má sjá að þetta
eru bara venjulegar konur en ekki einhver
óargadýr. Þetta eru konur úr Stígamótum
sem eru að brenna burt slæmar minningar
og vinna úr reiði sinni. Reiði sem hefur
beinst að þeim sjálfum í mörg ár en ætti með
réttu að beinast að ofbeldismönnunum.
Reiði sem hefur átt sinn þátt í að eyðileggja
líf margra þessara kvenna. Með öskrunum
finna þær fyrir styrk sem þær vissu jafnvel
ekki að þær ættu til.
Við mæltum okkur mót í húsi Stígamóta við Vestur-
götu. Rúna, talskona Stígamóta, heitir í raun Guð-
rún Jónsdóttir en til aðgreiningar frá dr. Guðrúnu
Jónsdóttur eldri, sem einnig tengdist Stígamótum á
sínum tíma, kallar hún sig Rúnu Jónsdóttur. Við
setjumst inn í lítið rautt herbergi bakatil í húsinu.
Þrátt fyrir að veggir þessa húss hafi eflaust heyrt
margar ljótar sögur er sérstaklega góður andi í þessu
gamla húsi. Það er einhvern veginn eins og húsið
faðmi mann að sér, kannski til að fullvissa sig um að
allt sé í lagi. Það er ómögulegt annað en að líða vel
í húsi Stígamóta. Þessu húsi þar sem rúmlega 3200
einstaklingar hafa komið á tólf árum til að létta á
hjarta sínu og losa sig við skömm sem þau hefðu í
raun aldrei átt að finna fyrir.
„Þessir 3200 einstaklingar hafa komið vegna
4800 ofbeldismanna og það stingur í stúf að ofbeld-
ismennirnir eru fleiri en þau sem beitt eru ofbeldi.
Skýringin á því er að miklu leyti sú að við erum að
Staðurþarsem
stigar
mætast
Rætt við Rúnu Jónsdóttur kynningarfulltrúa Stígamóta