Vera - 01.10.2004, Blaðsíða 11

Það styrkir feðraveldið að tala alltaf um Guð í karlkyni. Og ég tel að afstaða
okkar til Guðs sé höfuðatriði. Það skiptir öllu að hafa Guð í sínum hópi.
Kirkjan boðar körlum annan Guð en konum. Hún boðar Guð sem er í hópi
karla og mér finnst að hún hafi ekki rétt til þess. Hún á bara að hætta því.
Auður Eir hefur verið í mörg ár að skrifa Gleði Guðs. Bókina sem
er ennþá volg úr prentsmiðjunni. Hún er spurð að því hvort Gleði
Guðs sé „sjálfstætt framhald” af Vináttu Guðs sem kom út fyrir tíu
árum.
„Já, það má alveg segja það,” segir Auður, „síðustu kaflarnir í
Vináttu Guðs fjalla um sektarkenndina, kvíðann, einmanaleikann
og reiðina. Ég ætlaði að skrifa meira um þessar tilfmningar í Vin-
áttu Guðs en fór þá óvart að skrifa um femínisma. En þetta helst
allt í hendur. Megin viðfangsefni femínismans og kvennahreyfing-
arinnar er að hjálpa okkur til að ná taki á tilfinningum okkar og
hugsunum. Ég held að öll kvennabarátta sé fólgin í að við gerum
okkur grein fyrir því hvernig við hugsum um okkur.”
Það er eðlilegt að lífið sé flókið
Þegar ég spyr Auði hvort Gleði Guðs sé ekki meira femínistarit
heldur en guðfræðirit, þá segir hún að þessir þættir tengist í bók-
inni órjúfanlegum böndum. Guðfræði og femínismi verða
kvennaguðfræði, sem verður síðan Gleði Guðs.
„Vináttan er það sem Guð gefur okkur og við breiðum um
sjálfar okkur og aðrar manneskjur. Gleði Guðs er gleði hennar yfir
okkur og gleði okkar yfir henni. Ég tel að nauðsyn gleðinnar í lífi
okkar sé vanmetin. Það skiptir svo miklu máli að við séum glað-
værar. Gleðin er svo mikill drifkraftur. Hún gefur okkur vellíðan
og frið. Ég held að lífið eigi að vera skemmtilegt,” segir Auður. „Og
ekki bara friðsælt og viðkunnanlegt, heldur stórskemmtilegt. Til
þess þurfum við sjálfar að skrifa okkar eigin skemmtidagskrá.”
En í bókinni ferðu ekki í grafgötur um að lífið sé vissulega
flókið og erfitt...
„Það er hluti af því að geta gert lífið skemmtilegt að vita að það
er gjörsamlega eðlilegt að lífið sé flókið. Og við finnum ekki alltaf
flækjurnar. En þegar flóknir dagar taka við af einföldum dögum,
þá kemur það okkur ekki eins mikið á óvart ef við erum búnar að
búa okkur undir það.”
Eigum við samt alltaf að geta fundið fyrir gleðinni?
„Ég held að gleðin sé raunveruleiki sem er fólginn í því að eiga
Guð,” segir Auður. „Þess vegna getum við orðið okkur til skamm-
ar, verið I standandi vandræðum með sjálfar okkur og allt annað -
og jafnvel gefist upp. Við vitum að það lagast og við vitum að við
náum okkur vegna þess að við treystum Guði. Stundum linnir
vandræðunum seint, en það er eitt af því flókna. Við fáurn ekki
svörin við öllum flækjum lífsins og við sjáum ekki alltaf að flækj-
urnar leysist. En stundum sjáum við ótrúlegustu flækjur leysast þó
að við getum engan veginn skilið hvernig þær leystust eða hvers
vegna.”
Er lykilatriðið þá að treysta Guði?
„Já, það er óhætt að treysta Guði og svo held ég að fyrirgefning-
in sé lykilatriði. Að við játum fyrirgefninguna og notum hana.
Guð hefur fyrirgefið okkur og við megum líka fyrirgefa sjálfum
okkur. Það er stundum sagt um okkur konur að við séum gang-
andi sektarkennd. Ég held ekki að við séum það. Ég hcld að við
höfum sektarkennd vegna þess að við erum ásakaðar. Samfélagið
ásakar okkur um að bregðast skyldum sem við höfum til um-
hyggju. Veröldin krefst af okkur umhyggju en neitar að gefa okkur
aðstæður þar sem við getum sinnt umhyggjustörfum okkar án
þess að hafa sektarkennd. Við vinnum bæði heima og heiman og
höfum of lítinn tíma til að ráða sjálfar hvernig við eigum að skipu-
leggja þetta,” segir Auður sem fullyrðir í bókinni að megnið af
heimilisstörfum sé enn unnið af konum. En hún bætir jafnframt
við að hvert það heimili sem jafnar störfin sé til fyrirmyndar.
Að vera umhyggjusamar og valdamiklar - eins og Guð
Og þá komum við að því sem Auður er alltaf spurð um í viðtölum.
Engin ástæða er til að bregða út af þeirri venju hér. Guð í kven-
kyni. Skiptir það einhverju máli í hvaða kyni við tölum um Guð?
„Það skiptir höfuðmáli,” segir Auður ákveðin. „Það styrkir
feðraveldið að tala alltaf um Guð í karlkyni. Og ég tel að afstaða
okkar til Guðs sé höfuðatriði. Það skiptir öllu að hafa Guð í sínum
hópi. Kirkjan boðar körlum annan Guð en konum. Hún boðar
Guð sem er í hópi karla og mér finnst að hún hafi ekki rétt til þess.
Hún á bara að hætta því. Við eigum ekki að gangast undir orðaval
sem er bara körlum í hag. Heir eru það sem allt miðast við, líka
karlkynsorðin sem við þurfum síðan að taka upp. Ég vil það ekki
og alls ekki með Guð.
Við verðum að tala um Guð í kvenkyni til þess að sjá í Guði
fyrirmyndina að því að eiga bæði umhyggjuna og valdið. Við lær-
um hjá Guði að vera umhyggjusamar og valdamiklar. Eða eins og
við segjum í Kvennakirkjunni: Mildar og máttugar eins og Guð.”
Við Auður tölum aðeins meira um orð og erum alls ekki sam-
mála. Auður talar um konur og menn í bókinni sinni en ég vil tala
um konur og karla. En það er endalaust hægt að velta þessu fyrir
sér. Við Auður tölurn t.d. um að það þyki sæmdarheiti fyrir konur
að vera nefndar drengir góðir og góðir félagar eða góðir vinir, en
karlar eru aldrei kallaðir góðar vinkonur eða góðar stúlkur. Það
þætti hlægilegt og niðurlægjandi. Eins og mörgum þykir niður-
lægjandi fyrir Guð að tala um Imnn í kvenkyni. Púff, þar fann ég
fyrir reiðinni.
En ef þú reynir að skilgreina bókina þína Gleði Guðs. Hvers
konar bók er þetta?
„Ég skrifaði hana til þess að hvetja konur til að hugsa sínar eig-
in hugsanir um það sem ég er að skrifa. Ég skrifa um not kvenna-
guðfræðinnar í hversdögunum. Þess vegna er ég alltaf að spyrja í
bókinni: „Hvernig líður þér?” Guð er ekki bara spari, heldur líka
hversdags. Við verðum að skoða ræturnar undir daglegri líðan
okkar. Ég tel að það skyldum við ekki gera einar, heldur saman hjá
Guði.”
Enda lífið samansett úr tómum venjulegum dögum...
„Já, þeir eru svipaðir margir og að baki tilfinningum okkar er
mikið það sarna. Við skulum gá að þessu svo að það verði ekki til
vandræða heldur gleði. Við ættum að taka eftir margvíslegri gleði
daganna, morgunkaffinu og sólarlaginu.”
Þú talar inikið um þunglyndi í bókinni. Þunglyndið er and-
stæða gleðinnar sem þú boðar, hvers vegna er þér þunglyndið
svo hugleikið?
„Þunglyndi verður sjúkdómur þessarar aldar, er sagt svo oft. Og
við verðum við að takast á við það. Hvað er að? Og af hverju?
Ég geri greinarmun á því sem ég kalla roluköst eða depurð og
svo alvarlegu þunglyndi. En þunglyndi er alltaf vandi huga okkar.
Við erum bæði fanginn og fangavörðurinn. Við ættum að taka
þunglyndið og skoða ræturnar hjá sjálfum okkur, skoða okkar
dapurlegu hugsanir. Hluti þunglyndis er sjúkdómur, en annan
vera / 5. tbl. / 2004 /