Akranes - 01.07.1958, Síða 41

ingamenn hinnar nýju gullaldar, er að
fullu rann upp, þegar borgarastyrjöldun-
um var að fullu lokið. Til þessa sögulega
staðar komu skáld og listamenn, því að
Mekenas var frömuður alls konar mennta
og studdi óspart þá, er honum þótti nokk-
urs um vert. Hefur það gefið Mekenasi
ódauðlega sæmd, því að af nafni hans er
enn í dag og víða um lönd kallaðir Meken-
asar þeir, sem vemdarar eru og velgjörðar-
menn upprennandi skálda og listamanna.
Samt var mú ekki hlaupið að þvi að ná
hylli hans, né heldur stóð hús hans opið
hverjum einum, þvi hann var ákaflega
vinavandur og seintekinn, en tryggðatröll
hið mesta, þegar vinátta hans var fengin.
Fram fyrir þennan mikla höfðingja var
Hóraz nú leiddur, hinn ættlausi, fátæki
leysingjasonur, sem þar að auki hafði ver-
ið i mótstöðumannaflokki. Hóraz sjálfur
hefur gefið góða lýsingu á þessum fyrsta
fundi þeirra (1. bók Sermónanna 6.
kvæði). Hóraz var upphurðarlítill og
feiminn og sagði fátt. Mekenas var næsta
þurr á manninn, en lagði ]ió nokkrar
spurningar fyrir Hóraz um ætt hans og
atferli, og svaraði Hóraz þvi blátt áfram,
eins og var, og dró engar dulur á uppruna
sinn né æsku-athafnir. Tók Mekenas því
fálega og lét ekki i ljós, hvort lionum likaði
betur eða verr. Hann lét svo Hóraz fara
án þess að ympra á, að hann kæmi aftur.
Ekki er ólíklegt, að Hóraz hafi farið af
fundi þeirra vonblekktur og sár.
Svo liðu mánuðir og lét Mekenas ekki
til sin heyra, enda reyndi Hóraz ekki að
koma sér á framfæri við hann aftur. Verið
getur að Mekenas hafi með þessu verið að
reyna hann og hafi haft meiri gætur á
honum en Hóraz grunaði.
Að níu mánuðum liðnum frá fyrsta
fundi þeirra, býður Mekenas Hórazi til
borðs síns og veitir honum þá að fullu
skjólstæði sitt. Upp frá því var Hórazi
borgið. Nú tókst með þeim smátt og smátt
hin einlægasta tryggðavinátta, sem óx
og staðfestist með árunum, svo að enginn
af skáldvinum Mekenasar var honum kær-
ari. — Siðan var Hóraz oft í langferðum
með Mekenasi og hefur hann lýst einu
af slíkum ferðalögum vel og skemmtilega
(1. bók Serm. 5. kvæði). Þá ferð fór Mek-
enas sem fulltrúi Oktavians i sátta-umleit-
an með þeim Antoniusi. Voru í för þeirri
með Mekenasi og hefur hann lýst einu
Varius og Hóraz. Þeir voru á leið til
Brundisium (nú Brindísi) og fóru eftir
Appiska veginum. Það var um 460 kíló-
metra leið og hafa þeir faiáð hægt, því
að ferðin til Brundisium tók 15 daga og
kom margt skringilegt fyrir á leiðinni.
IV. Kafli.
Nokkru seinna gaf Mekenas Hórazi
litla landareign í Sabínafylki, rétt við
Tíbúr; lá búgarður sá í hinni fegurstu
sveit. Var búgarðurinn nægilega stór til
þess að Hóraz þurfti ekki að mæða sig á
búsáhyggjum. Þar dvaldi svo Hóraz öll-
um stundum, sem hann gat tekið frá veru
sinni í Róm, og þar fékk hann hið bezta
næði til að lesa og yrkja. Þar naut hann
margra unaðssemda og var fullkomlega
ánægður, barst ekkert á og lifði fábreyttu
lífi.
Þangað komu vinir hans tiðuan og
dvöldu hjá honum tima og tima; þar
ríkti glaðværð og gaman. Þangað komu
og stundum vinkonur hans og skreyttu
lifið með söng og hljóðfæraslætti. Þar iðk-
aði hann meginreglu sína, hið „gullna
meðalhóf“. Náttúrunnar gat hann notið
þar i ríkum mæli; hafði umhverfið þar
allan unaðsleik fram að bjóða. Þar voru
grösug daladrög í bugðum með skuggsæl-
um skógarlundum. 1 brekkunum voru vín-
AKRANES
177