Akranes - 01.07.1958, Side 43

kvæðið hafi stuðlað að því, að Hóraz komst
í sátt við einvalda vestræna hlutans í
Rómaveldi. — Eftir að mótstöðumenn þrí-
valdanna síðari voru að fullu yfirunnir,
kom í bili nokkurt hlé á og mátti kyrrt
kalla nokkur ár, en ófriðarblikan varð þó
alltaf meiri og meiri. — Antónius ríkti í
austurhlutanum, en Oktavianus i þeim
vestri, en samlyndið stóð á völtum fótum,
og allt af annað slagið þui'ftu vinir þeirra
að bera sáttarorð á milli. En brátt dró til
fulls f jandskapar milli þeiiTa, og ný borg-
arastyrjöld stóð fyrir dyrum.
Margir halda, að Hóraz hafi þá kveðið
kvæðið „til skipsins“ (O, navis referent):
„Gnoð min eiga aftur öldur þig að bera
út á hafið ólmar, ó, hvað viltu gera?“
Vilja sumir halda því fram, að kvæð-
ið sé ort í kringum árið 33 eða 32, og sé
Hóraz með þvi að vara landa sina við
þeim hættum, er ríkinu megi stafa af
nýrri borgarastyrjöld; tákni þá skipið rík-
ið „ (þjóðarskútan“) en hafið með öllu um-
róti sinu tákni hinar æstu öldur styrjald-
anna.
Ennfremur ætla sumir, að Hóraz hafi
sent Antoníusi kvæðið um París Priams-
son, sem nam á braut með sér Helenu
hina fögru og varð með því valdandi þess,
að Trjóuríki gekk til grunna. Á þvi kvæð-
ið að vera vamaðarorð til Antoniusar út
af sambandi hans við Kleópötm hina fögru
Egyptalandsdrottningu. En hvað sem
þessu líður, mun Hóraz af alhug hafa
óskað, að Oktavíanus fengi fullan sigur, og
gæti síðan sem einvaldur gjörvalls Róma-
veldis gefið ríkinu fullkominn frið inn á
við, og ægivald yfir þeim þjóðum, sem
stóðu fyrir utan ríkið. — Fögnuður Hór-
azar leynir sér ekki heldur, er þeir
Agiáppa og Oktavíanus unnu úrslitasigui--
iim við Aktiumhöfða árið 31 f. Kr.; fagn-
ar hann í djörfu kvæði ófömm Kleópötru,
en lætur samt í ljósi aðdáun fyrir henni
sem kvenskörung miklum. En það sýnir
nærgætni Hórazar, að hann minnist ekki
á Antóníus í því sambandi.
Upp frá þessu ber nú Hóraz fullt traust
til einvaldans og mikla lotningu fyrir
honum; þykist hann þess fullviss, að með
hirnmi nýja valdhafa muni rísa upp
blómaöld friðarins og hagsældar fyrir
Rómalýð.
Oktavianus, sem síðar fékk nafnið
Ágústus og verðm’ nú héðan af í þessari
ritgjörð eingöngu nefndur því nafni, fær
æ meiri og meiri mætin á Hórazi. -—
Ágústus reynir til að laða Hóraz að sér
og vill auðsýnilega gjöra hann að hirð-
skáldi sínu. Hann skrifar eitt shm til
Mekenasar og segir á þá leið: „Láttu nú
Hóraz okkar yfirgefa náðarborð þitt og
koma nú til vor“. Ef til vill við það tæki-
færi býður hann Hórazi virðulega og
sjálfsagt vellaunaða stöðu hjá sér. Vildi
Ágústus gjöra hann að leyndarritara
sínum og fela honum að rita einkabréf sín.
En Hóraz baðst undan því, þótti það vist
of mikil skerðing á frjálsræði sinu. En
þrátt fyrir undanfærsluna hélt þó Hóraz
áfram hylli valdhafans. —
Söguritarinn Svetonius segir að til séu
bréf frá Ágústusi til Hórazar og tilfærir
úr þeim meðal annars: „Gjörðu þig nú
dálítið heimakominn hjá mér, alveg eins
og þú værir heimamaður minn, og það
vildi ég helzt að þú værir, ef heilsa þin
leyfði“.
öðru simii finnur Ágústus að því í
bréfi, að Hóraz minnist ekki á sig í „ádeilu
kvæðunum“, og segir: „Þú mátt vita, að ég
eiginlega ætti að vera þér reiður fyiár það,
að þú í mörgum þess háttar ritum hefur
ekki átt orðaskipti við mig; eða ertu
hræddur um að þér hjá eftirkomendunum
yrði lagt það út til ámælis, ef það sæist,
að þú hefðir verið nákunningi minn“.
Eins og sjá má á þessu, er það bæði
AKRANES
179