Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1935, Qupperneq 84

vandamennirnir geröu sér grein fyrir því, myndi
þeim ekki lítast á. Þeim mundi ekki finnast þeir hafa
skilið við líkið með neinni ræktarsemi, en óska, að
bálstofa hefði fengið það til meðferðar.
En svo vaknar ein spurning. Fær líkið að vera í
friði í kirkjugarðinum? Er nokkur grafhelgi til? Nei
— það er síður en svo. Menn greiða legkaup um
tiltekið árabil, en að þeim tíma liðnum er grafið á
ný í sömu gröfina, bæði hér og erlendis. Gröfin er
sem leiguíbúð. Meðan leigan er greidd er allt í lagi,
en þar á eftir er friðurinn úti. í Pýzkalandi er gröfin
víða leigð til 15 ára. Pví var það, að einn gaman-
samur Hamborgari mælti svo fyrir að letra skyldi á
legstein sinn: »Hvildarstaður minn, næstu 15 árin!«
í útlöndum eru kirkjugarðar víða vel haldnir og
prýðilegir trjálundir. Hér á landi eru ekki skilyrði
til slíks. Og hvar er íslenzkur kirkjugarður til nokk-
urrar prýði? Svo natnir menn og hirðusamir sem
Danir eru, hirða ekki betur um grafreitina en það,
að í Kaupmannahöfn er meira en helmingur af leið-
unum í algerðri forsómun. Er það betra hér?
Annars má ekki skilja orð mín svo, að ég telji
æskilegt dekur eða stór fjárútlát við leiði eða graf-
reiti. Pað er fjarri allri skynsemi að dýrka dauðar
líkamsleifar manna. En það sem lifir — dýrmæt
minning um góðan dreng — eyðist livorki af eldi
né fúnar í gröf. Líkið í gröfinni á ekki annað fyrir
sér en að leysast sundur. Og því má taka undir það
sem fyrv. landlæknir G. Björnson ritaði i Skiini 1913,
að það er »... ekki til nema ein sómasamleg, heiðar-
leg og viti borin meðferð á andvana likamsleifum
látins ástvinar, og hún er sú, að verja þær, verja
líkið viðbjóði ýldu og rotnunar, með því að brenna
það sem allra-fljótast eftir andlátið«. Svo farast
landlækni orð.
Á nútíma-bálstofum er líkið brennt i sérstökum
líkofni, sem hlaðinn er úr eldföstum steini, líkt og
(80)