Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1935, Qupperneq 96

hann Jón. Gr það sagt, að Jón sætti síðan þá Hall
og prest.
Eftir það fekk Snorri prestur Húsafellsbrauð og
flutti varnað sinn sjóleið á Innstrandir, þar er hest-
um mátti við koma. Er þá talið, að prestur ætti
óvildarmenn tvo þar vestra: Jón blóta og Þorgils.
Fór Snorri prestur síðast á skipi við annan mann, er
Hjalti hét, Var logn veðurs um morguninn. Hældi
Hjalti veðrinu. Prestur kvað ekki allan dag úti og
bað, að þeir skyldu ferma skjótt. En þegar þeir voru
skammt komnir frá iandi, brast á niðamyrkursþoka
með sterkviðri. Prestur sat og stýrði. Sá Hjalti það
eitt til hans, að kver hafði hann eitt á bitahöfði og
leit í við og við undir stjórninni. En er þeir komu
fyrir andnes eitt, reis boði, sem við ský næmi. Hjalti
mælti: »tskyggilegir eru slikir, ef margir rísa«. Prest-
ur svarar: »Priggja er von, og verstur mun sá síð-
asli«. Leið stund í millum hvers boðans, en það
sagði Hjalti, að hann hygði, að hinn síðasti mundi
yflrtaka með öllu. Færðist Snorri prestur þá í herðar
og tautaði við. Skreið þá og úr boðanum, en sjór
sauð allt í seglið, svo að nálega fyllti. Bað prestur
Hjalta taka til austurs; af mundi hið versta.
Síðan er það talið, að þeir Jón og Porgils sendu
presti sjódauðan mann og vektu upp hálfdrukknaðan.
Kom hann til Húsafells og barði að aftni. Snorri
prestur sat inni, ritaði og orkti rimur. Bað hann þá
Guðnýju dóttur sína ganga til dyra. Fór hún og sá
engan; kom við það inn. Aftur sendi prestur hana,
því að annað högg var barið, og hið þriðja og hið
fjórða. Prestur kvaðst nú fara verða; sá vildi sig
finna, er kominn var. Hafði prestur þá svo fyrir bú-
izt, að skrýðzt hafði hann messuklæðum, breitt dúk
á borð og sett kaleik á. Gekk út siðan, og sá Guðný,
að hann leiddi skinnklæddan mann eftir sér, að sjá
sem hálfdauðan. Er hann kom i hús prestsins, spurði
prestur hann, hvort hann vildi láta þjónusta sig.
(92)