Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1935, Blaðsíða 94

siðan kallaður fjölkynngismaður, en Jón flýði á burt
og gaf sig aldrei í færi við prest.
Pað var síðan, þá er Snorri prestur tók að róa
sem aðrir Aðalvíkingar, og pó að þeir hlæðu skip
sín í hverjum róðri, þvi að fiskur var mikill fyrir,
og þó að hann hefði háseta allflskna og gilda fyrir
sér, flskaði hann ekki að heldur. Póktist prestur sjá,
að það vera myndi af fjölkynngi. Er þá mælt, að
hann tæki að nota bók þá, er hann hafði fengið af
Jóni. Næsta sinn, er sjóveður var gott, reri prestur
og hióð, en það vildi þá til um Aðalvikinga, að þegar
þeir ætluðu að róa um morguninn, varð öndverður
sjór fyrir þeim, því upp settu þeir til fjalla, er fram
skyldi hrinda, svo að þegar Snorri prestur lenti, settu
þeir ofan aftur til nausta. Sneyptust þeir við það og
gerðu ekki presti fiskigaldur þar eftir.
Pá var Hallur gamli á Horni og kallaður hinn
fjölkunnugasti. Lagðist fyrst illa á með þeim presti.
Haliur kom aldrei til kirkju, og vandaði prestur um
það. Pá var það eitt sinn, að Hallur kom hálfum
mánuði fyrir jól á fund prests. Tók prestur honum
þá vel. Er sagt, að þeir sæti jafnan á tali, og heyrð-
ust oft hlátrar til þeirra. Vissu menn ekki, hvað þeim
bar á góma. En eigi fór Hallur heim fyrr en eftir
jólin. En það er almæli, að margt lærði þá prestur
af karli. Hallur dó á Horni, og er sagt, að eigi yrði
kista hans borin fyrir þyngslum til skips, er átti að
flytja hann til kirkju. Var það þá til ráðs tekið að
heygja hann þar i stekknum. Pað var sögn manna,
að nálega mundi hann orðið hafa að afturgöngu.
Ekki vitum vér með sanni, hvernig að bar um frá-
fall hans, eður hvort hann dæi heima að Horni eða
Hlöðuvik, en er menn voru að vandræðast um færslu
á kistu hans, er mælt, að heyrzt hafl, að hann mælti
í kistunni: »Hafið mig, góðir piltar, heim á pall-
inn í Hlöðuvík«. Par um var þessi alkennda vísa
kveðin:
(90)