Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1939, Qupperneq 36

auðveldlega komið honum £t kné. Þér sjáið hann nú,
harðan, alvarlegan, með fullt vald yíir sjálfum sér,
en hann er ákaflega viðkvæmur og taugar hans eru
spenntar til hins ýtrasta. Hann á niu börn, tvö barna-
börn og tvo tengdasyni. Þau eru nálega öll í hönd-
um óvina vorra, konan hans líka. Þau voru tekin ó-
vörum, þar sem þau dvöldust í Meliíla. Sonur hans,
sem var liðsforingi, særðist í orustunni við Talavera
og var einnig tekinn höndum. Nýlega fékk hershöfð-
inginn svohljóðandi boðskap frá herstjórn uppreisn-
armanna: „Vér höldum allri fjölskyldu yðar sem
gislum og ábyrgum fyrir hverri þeirra ráðstöfun, er
þér gerið móti oss.“ Aðeins einu barni hans tókst að
bjarga. Nú vitið þér þetta, og þér gerið svo vel að
minnast ekki á það í návist hans. Aðeins tvisvar á
ævinni hef ég séð Miaja hershöfðingja klökkan. Það
var, þegar faðir hans dó og þegar hann missti son
sinn við Talavera. Nú vinnur hann látlaust. Hann
er kominn á fætur kl. 7 á morgnana. Og þér getið séð
hann hér við skrifborðið eða á ferð fram undir mið-
nætti á kvöldin. Hann ann sér tæplega nokkurs
svefns, borðar aðeins einu sinni á dag og drekkur svo
mjólk á kvöldin. Hann er bindindismaður, ósveigjan-
lega strangur við sjálfan sig, umburðarlyndur við
aðra. Þannig er Miaja. Hann á ekkert til, hefir ekkert
til að lifa á nema laun sin, og honum þykir ákaf-
lega vænt um börn.“
Miaja hefir lokið viðræðu sinni við forseta her-
foringjaráðsins. Hann hefir heyrt seinustu setninguna.
Hann stendur upp og gengur til mín, herðabreiður og
þungstígur. „Já, mér þykir ákaflega vænt um börn.
Því miður get ég engin haft hjá mér nú. Því er nú
svo háttað,“ segir hann, um leið og raunalegt bros
liður yfir hið stálharða andlit, „að við í Madrid verð-
um að skilja við okkur börnin þessa dagana, allir
sem geta. Það eru loftárásirnar, eins og þér vitið.
Þeir köstuðu eldsprengjum niður á hermálaráðuneyt-
(32)