Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1939, Blaðsíða 101

FaSirinn: Þetta er engin setning, drengur, þetta
er bara bölvað sleifarlag og glannaskapur.
Maður einn frá Aberdeen veiktist hastarlega og
varð að skera hann upp heima hjá sér. Þegar hann
raknaði við eftir svæfinguna, sá hann, að hlerar
höfðu verið settir fyrir gluggana. Og er hann spurði,
hverju þetta sætti, sagði læknirinn, að meðan á
uppskurðinum stóð hefði kviknað i húsi hinu megin
við götuna, og hefði hann óttazt, að sjúklingurinn
myndi vakna úr dáinu, sjá logann, halda að upp-
skurðurinn hefði mistekizt — og peningunum eytt
til einkis.
Annar maður frá Aberdeen var viðstaddur heil-
mikið knattspyrnumót í Glasgow. Þegar hann kom
heim og fór að segja frá því, sem hann hafði séð,
greip vinur hans einn fram í fyrir honum og
spurði: — Það vænti ég, að girðingin uin völlinn
hafi verið stinningshá? —• Hvað, segir þá hinn.
Það var hreint sú hæsta girðing, sem ég hefi enn
orðið að klifrast yfir.
Annar Skoti höfðaði mál gegn knattspyrnufélagi
einu vegna meiðsla í fæti, er hann hafði fengið við
að horfa á knattspyrnu. Við réttarhöldin kom í ljós,
að hann hafði dottið niður úr tré.
Telpan við móður sína: — Mamma, hversvegna
er það talið kurteisi að skilja aldrei við gest einan
í stofunni?
Móðirin: Af því að annars er hætt við, að hann
freistaðist til að taka með sér hitt og annað laus-
legt.
Læknir í Aberdeen fékk uppsagnarbréf frá unn-
ustinni. Hann sendi henni þegar svo hljóðandi
(95)