Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Síða 10

8
hefur þó gert, ef hann hefði ekki fyrst fengið viður-
kenningu auðmanns stórþjóðar fyrir mynd sínaafÞor-
finni Karlsefni. Það var ekki með einni saman hrifn-
ingu sem fyrst var talað um það á alþingi þjóðarinnar,
»að flytja skranið heim«,eins og einn alþingismaðurinn
kallaði það að byggja yfir safn Einars og flytja það
til íslands. En áður höfðu íslendingar horft á það
aðgerðarlausir, að Einar varð að sæta þeirri geymslu
fyrir safn sitt úti í Kaupmannahöfn, er betur hæfði
aflóga verkfærum en listaverkum, og gat sjálfur ekk-
ert heimili átt fyrir fátæktar sakir. Og fara varð
stjórnin bak við þingið og beita ýmsum ráðum við,
til þess að koma upp húsinu yfir listasafnið. Og ef
litið er á nánasta umhverfi þessa safns, sem þó er
merkilegast íslenzkra handarverka, verður varla varizt
að sjá, að virðing þjóðarinnar fyrir því er dálítið tak-
mörkuð. »Andinn er að vísu reiðubúinn, en holdið er
veikt«.
örfáum dögum síðar en ég heimsótti Einar í Rvík,
kom ég austan af Rangárvöllum og ætlaði upp í
Hreppa. Ég skifti um bíla við Ölfusárbrú. Ég varð
strax glaður, þegar ég sá bílstjórann. Hann hét Gestur
Oddleifsson, og ég þekkti hann ofurlítið. Hann er ein-
hver ánægjulegasti bílstjóri, sem ég hef ferðast með.
Hann var svo traustlegur, þar sem hann sat við stýrið
á bílnum sínum, að ég hef ekki fundið mig öruggari
með öðrum bílstjóra. En ég varð bæði glaður og undr-
andi, þegar ég sá, að Einar og frú hans voru með
bílnum. Það var komið fram í september, en nú var
Einar að taka sér sumarleyfi — heima í Galtafelli,
eins og hann kallaði það.
Ég trúi því ekki, aö ég gleymi þessari ferö, meöan
ég lifi. Ég sá Suðurland í sólbaði undan handarkrika
Einars Jónssonar! Ég sá Langjökul eins og bi'eiðan