Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Side 37

35
Nafnið íþrótt er sjálft mjög skýrt og táknandi.
Hver hreifing, hver æfing, hvert starf, sem skapar
manninum þrótt, er bein af þeirra beinum og hold af
þeirra holdi. Hvort sem við göngum að leikjum eða
starfi, þá gerum við það af þeim þrótti, sem við höf-
um yfir að ráða, sýnum í hve miklum þrótti við er-
um. Nafnið er skýrt og táknandi, og það tekur einnig
ljóst fram, hvað ekki er íþrótt. Af ávöxtunum skuluð
þér þekkja þá. Allt, sem veikir manninn eða tálmar
þroska hans á einhvern hátt, tilheyrir ekki íþróttum.
Það er ekki íþrótt.
. En eru þá líkur til, að líkamlega þróttmiklir menn
séu nýtir og dugandi? Er líkamleg æfing leið til and-
legrar fullkomnunar ? Er sambandið náið milli sálar
og líkama? Um þetta allt er spurt og um þetta cr
deilt.
Við skulum virða fyrir okkur manninn, sem við
mætum á götunni, manninn, sem á vegi okkar verður
í dag eða á morgun. Strax við fyrstu sýn fáum við
nokkra hugmynd um hann. Göngulag hans og lima-
burður, hvernig hann ber stafinn, og hvernig hattur-
inn fer á höfði hans, allt talar sína tungu. Og augu
hans. Eru þau hæg og sljó eða hvöss og tindrandi.
Úr augunum, spegli sálarinnar, gægist fleira fram en
flesta grunar. Athugum andlitsdrætti mannsins og
andlitsfall. Er það slétt og voðfellt eða með djúpum
dráttum? Er þar logn í öllum áttum og ekki neitt að
sjá? Eru varirnar bitnar fast saman eða seilast þær
fram eins og til kossa? Ekkert hefur af handahófi
markazt á andlit mannsins, þroskasaga hans er þar
skráð. Þegar við sjáum einhvern í fyrsta sinn, fellur
okkur hann annaðhvort vel í geð, eða við fáum illar
bifur á honum, eða í þriðja lagi veitum við honum
3*