Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Qupperneq 38

36
enga athygli. Við sköpum ekki sjálf þessar kenndir,
maðurinn, sem við mætum, talar þar til okkar. Hver
maður hefur sín sérkenni, engir tveir menn eru full-
komlega líkir, engir tveir menn hafa sama málfar og
engir tveir menn skrifa sömu rithönd. Jafnvel góm-
för manna eru gagnólík. Sál mannsins er að finna í
hverjum einstökum hluta líkamans, teygir sig fram í
hvern fingurgém. Ytra útlit hermir innri mann, og af
því má ráða lunderni og hæfileika. Menn eru ýmist
góðlegir, djarflegir, lymskulegir eða ljótir á svip. Við
tölum um þetta en gerum okkur ekki grein fyrir, hvað
það merkir. En allt þetta vitnar um það samræmi, það
nána samræmi, sem er milli sálar og líkama og bendir
til, hversu þýðingarmikiö er, að þaö sé sem fullkomn-
ast.
Á móti þessu hefur kirkjan unnið eftir megni. Því
hefur verið komið inn í trú og meðvitund manna, að
milli sálar og líkama væri mikið djúp staðfest. Talað
hefur verið um efni og anda eins og illt og gott. And-
inn er að sönnu reiðubúinn, en holdið er veikt. Á þess-
ari setningu hefur verið kjamsað inn til fjalla og út
við sæ, eins og þar væri allur sannleikur fólginn. í
bljúgri bæn hafa svo »syndugar sálir« kropið algóðum
guði og beðið hann að frelsa sig undan freistingum
holdsins, freistingum, sem ég er fullviss um, að enginn
vildi verða án. Andann, veikan vilja mannsins, hefur
fáum dottið í hug að mætti styrkja, því að hann er
góður og kominn frá guði.
Ég veit ekki, hvort menn hafa gert sér grein fyrir
hvílíkum hnekki þessi tvískifting hefur valdið. Barizt
hefur verið við dýrslegar hvatir holdsins og því refs-
að Ijóst og leynt. Líkami mannsins hefur verið barinn
svipum og sviptur klæðum og ýmist látinn stikna í
sólarhitum eða kala í helfrostum. Menn hafa boi’ið