Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Side 43

41
ræmi við byggingu sína og útlit, sýnir að hann hefur
vöðva sína tamda til starfs, og hug sinn taminn til að
stjórna þeim.
En er ekki óþarft að taka þetta fram, jafn augljóst
mál? Nei, ekki mun af veita. Um íþróttirnar er þaö
almenn skoðun, að þær séu þeim einum nauðsynlegar,
sem ekki stunda líkamlega vinnu, svo sem skrifstofu-
mönnum, embættismönnum og kaupmönnum, þær eigi
aðeins að koma í stað vinnunnar, hlutverk þeirra sé
það en ekki annað. En þetta er rangt. Lífsbarátta
þeirra, sem erfiðisvinnu stunda, e'r svo hörð, að þeir
þurfa alls með, eigi þeir að standast hana. Starfið
er sjaldan íþrótt, vegna þess að það er einhliða. Vinn-
an setur ófögur merki á manninn. Hvernig starfa
menn? Því er fljótsvarað : Menn starfa bognir. Smal-
inn gengur boginn, sláttumaðurinn stendur álútur við
orfið, og smiðurinn sagar og heflir með bogið bak.
Menn vinna bognir og verða bognir.
Er það fallegast að vera boginn? Það mætti spyrja
stúlkurnar: Er sveinninn, unglingurinn, sem vakir í
huga ykkar lotinn í baki og krepptur í knjám? Er
fegurðarhugmynd ykkar svo illa farin, bezti draumur
ykkar svo lágur orðinn?
Er það gott að vera boginn? Því geta þeir bnzt
svarað, sem borið hafa sinn bagga á lotnum heröum
langa æfi. Þeir vita, hvað giktin er. Hvar kemur gikt-
in helzt? i bakið svara menn. Maðurinn starfar bog-
inn og réttir sig sjaldan eða aldrei upp til fulls. í
líkama mannsins er fjöldi vöðva. Þeir eru þannig úr
garði gjörðir, að til þess að geta lifað, verða þeir að
starfa. Þeir eru ekki eins og vélin, sem slitnar við
notkunina, heldur er þeim styrkur að henni og hreif-
ingin lífsnauðsyn.. í bakinu er fjöldi slíkra líffæra.
Við einhliða starf, of mikla vinnu í beygstöðu, ganga