Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Side 45

43
sé hann yfirstiginn. Leikfimin kennir mönnum að
vinna saman, kennir mönnum aö finna mátt samtak-
anna og gleöi samstarfsins. í hverju þorpi og hverri
sveit, á leikfimi að vera iðkuð, allstaðar þar, sem fólk
býr, og menn eiga tök á að mætast. Hver íslendingur
á að iðka leikfimi.
• En nú er spurt: Er ekki strjálbýli sveitanna og ann-
ir landsbúa nægileg rök gegn því, að það geti tekizt.
Hafa menn tíma til að koma saman og iðka leikfimi?
Ég þori að fullyrða það. Geti fólki aukizt skilningur
á þessum málum, þá er allt annað til. Ég tala hér að-
allega til unga fólksins. Hefur unga sveitafólkið eng-
an tíma til að hittast og skemmta sér? Kemur það
ekki á héraðsmótin, dansleikina og hlutavelturnar? Jú,
vitanlega skemmtir fólkið sér, annars væri það ekki
ungt, annars væri það ekki lifandi æska. En það fer
á skemmtanirnar erindisleysu, kemur þaðan snauðara
én það fór þangað. Það veröur að finna þar eitthvað,
sem það getur lagt sinn nývaknaða, taumlausa þrótt
í, eitthvað annað en »cigarettur« og »landa«. Ungu
menn, verjið frístundum ykkar til að fegra líkama
ykkar, gerið ykkur hæfari til að ganga út í baráttuna,
sem bíður allra.
Ein mótbára er til gegn því, að leikfimi geti o^ðið
almenn, og oft í fullri einlægni sögð: Það geta aldrei
allir orðið leikfimismenn. Og svo er bent á þennan eða
hinn og brosað í kampinn. Auðvitað eru ekki allir til
þess jafnhæfir, og fjöldi, sem aldrei getur orðið lista-
menn í þeirri grein. En það er ekki hið eina nauðsyn-
lega. Leikfimin hefur víða verið túlkuð skakkt. Hún
hefur verið æfð með þaö nálega eitt fyrir augum að
skapa afburðamenn, þeir, sem minni hæfileika hafa
haft, hafa annaðhvort aldrei byrjað eða þá hætt fljót-
lega. Ef til vill væri æskilegt að landið byggðu úrvals-