Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Qupperneq 63

Musterið.
(Hasse Zetterström).
Við mættumst eftir mörg ár einn dag að vori til.
Við gengum milli trjánna, þar sem fyrstu blómin voru
að springa út í gróðurreitunum, og þar sem börnin
léku sér undir laufkrónu kastaníunnar. Við töluðnm
um daginn í dag og daginn í gær og allt, sem hafði
borið við frá því, er við sáumst síðast. Ég gekk og
hlustaði á rödd hennar og hugsaði: Hún er alveg ems
og áður, jafn barnslega hrein og blíð. Rödd manns
hefur meiri áhrif en flest annað. Og ég sagði: Það
gekk til eins og í sögunum, sem fara vel, þér giftuð
yður, eignuðust mann og börn, sem nú eru oi’ðin stór.
Hún hló og svaraði: »Börnin mín verða aldrei stór.
Elzti strákurinn tók stúdentsprófið núna nýlega, en þó
er hann ekki stór fyrir mig. Hann er nýbyrjaður að
ganga. Og hann verður aldrei stærri. Það er hlægilegt
að hugsa sér, að hann rakar sig annanhvorn dag, al-
veg eins og pabbi hans. Hann drekkur púns og reyk-
ir vindla og gengur við staf, sem að vísu er örgrann-
ur. Og hann kemur stundum seint heim á næturnar.
Það er undarlegt. En það segi ég satt, að komi hann
heim einhvern daginn með kærustu við arminn, þá tek
ég í eyrað á honum eins og í fyrri daga og læt hann
í skammarkrókinn, alveg eins og ég gerði, þegar hann