Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Page 66

64
fæddist, allt, sem faðir hans hafði gefið honum og allt
annað, allt vel skrifað og reglulega. En svo voru þar
fáein blöð auð og óskrifuð. Ef til vill hefur eitthvað
borið þá við mjög alvarlegt. En svo rakst ég á þessa
setningu; »í dag hef ég komizt að því, að óli getur
aldrei orðið eins og önnur börn«. — Og síðan var
ekkert skrifað. Ég lét aftur bókina, og á því augna-
bliki skildi ég sorg móðurinnar og þjáningar.
Nei, maður á ekkert að skrifa sér tii minnis. Því
er svo farið, að við höfum hlotið tvær miklar náð-
argjafir: Að geta gleymt og vita ekki, livað verður.
Það, sem fagurt er, munum við ætíð bezt, og óþarft or
að reyna að muna neitt annað«.
»Hafið þér aldrei hugsað um, að börnin yðar kunna
að hverfa burt frá yður?«
»Að ég tapi þeim? Ég tapaði þeim strax, er ég í
fyrsta skifti fylgdi þeim til skólans. Ég skildi það og
fann, þegar þau hlupu frá mér upp tröppurnar. En
ég fékk þau aftur. Við töpum og vinnum á víxl. Við
glötum þeim aldrei til fulls, ef við aðeins þekkjum
þau. Fyrir mörgum árum kom ég á fæðingarstofnun.
Allt var þar í röð og reglu og vel úr garði gert, en
enn hafði enginn fundið upp á því, sem nú er orðið
algengt, að tölusetja börnin, svo þau færu ekki í rugl-
ing. En þess þurfti heldur ekki. Þau lágu nýlauguð
í smákörfum, sem raðað var í ganginn, og gréti eit1-
hvert þeirra, þá var eins og hringt hefði verið klukku
við rúm móður þess, þar sem hún lá með eilífa óró í
hjarta sínu. Þér trúið þessu ekki, en svona var þaö.
Við þekkjum börn okkar frá þeirri stund, sem við
fyrst vefjum þau örmum«.
Hún gekk þegjandi stundarkorn. Svo sagði hún eins
og til að láta það í ljós, sem hún hafði verið að hugsa
um: