Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Qupperneq 92

90
Sumir slíkra manna sýnast sterkir, af því að þeir
kasta i orðum og athöfnum hamstola öfgunum, sem
þeir búa yfir til allra hliða. Þeir eru gripnir af sömu
ósköpunum og vitfirringurinn, sem keppist við að
segja frá öllu, sem kvelur hann, í þeirri trú, að hann
geti á þann hátt við það losnað, en gætir þess ekki,
að orð hans eru bara skuggi af kvöl hans. En af því
að öfgarnar geta á augnablikum fyllt þessa menn allfc
að því ofurmannlegum þrótti, stendur oft um þá
hrifning og vald um nokkurt skeið, þar til ósamræmið
í þeirra eigin verkum hrópar að þeim úr öllum áttum
og kveður þá í kútinn. En sú er harmsagan mest, að
það hefur ekki orðið, fyrr en þeir hafa sáð þistlum
á hvers manns veg. Með öðrum berjast andstæðurnar
úrslitalaust í þeirra eigin brjósti. Þeirra auðlegð er
ekki öðrum skaðleg, en hún er einskis viröi. Þeim
kviknar sjaldan sindur í auga eða á tungu, og sú verð-
ur þeirra merkilegasta athöfn, að berast með straumi
og helzta lífsmarkið, að þeir finna þó til. Þeim er
auðlegðin lítið annað en sársaukinn einn saman.
En eins og allur þessi auður miðaldrakynslóöarinn-
ar getur reitt hana til falls, getur hann borið hana
til sigurs og á aö gera það. Því að einmitt þessari
kynslóð er ætlað að bera það blys til komandi kynslóð-
ar, sem eitt getur borið birtu á hennar vegi. Og auö-
iegð kynslóðarinnar, andstæðurnar, sem hún býr yfir,
er ljósmetið, sem á til þess að endast og eitt getur
dugað. Og því hafa henni verið lagðar miklar öfgar
í brjóst, að hún á að brúa yfir mikið haf, að hún á
að tengja saman tvær ólíkustu kynslóðir, sem enn
hafa lifað í senn á þessari jörð, föður og son, móður
og dóttur, sem lifa í reyndinni á tveim svo gagnólík-
um tímaskeiðum, að það er þeim oft ofurefli, að skilja
hvort annars mál.