Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Blaðsíða 102

100
ofbeldinu en svo, að því megi vera ómótmælt. Ein-
hversstaðar hefur þó verið talað um réttlætistilfinn-
ingu, og þá því verið trúað, að það væri eitthvað
meira en hræðslugæði skriðdýrsins gagnvart því ráð-
andi valdi. Ef rétturinn væri ekkert yfir sinn tíma
hafinn, væri hann furðu lítils virði. Og er það ekki
jafnvel furðu lítils virði að lifa, ef lífið er fyrst og
fremst í því fólgið að berjast »um gróðursælasta blett-
inn og tryggasta skjólið«, »um beztu stöðuna og hæstu
metorðin«? Eg held að það sé þó mála sannast, að
helzt gefi það lífinu gildi, að hafa séð og skilið einhver
þau verðmæti, sem eru þess virði að berjast fyrir
þau, jafnvelþó að sú barátta leiði til fullkomins ósigurs
á líðandi tíma. Og einmitt þessvegna er það oft, að
afl þess, sem ræður, er ekki réttur, heldur óréttur
hvers tíma. Kannast nú enginn við það lengur, aö
valdið er oft lagt í hendur réttarbófans, og sá er mest-
ur rétturinn og manndómurinn að rísa gegn honum,
þó að ósigurinn sé vís? Og þó að það sé rétt, að
»sorgin, þjáningin er ekki fylling alls lífs«, er hún
þó oft mesta fylling þess. Og oft er hún það salt
lífsins, sem ver það fyrir verstu skemmdunum —•
þrátt fyrir allt. En þetta verður stundum ekki skilið,
fyrr en vaskasti og bezti maður tímans er löngu fall-
inn. En þá skilja menn það, að
»Ein gaf sorgin til sigurs —
því var Helgakviða kveðin«.
Arnór Sigurjónsson.