Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1933, Blaðsíða 63

Eftir Jón J. Bíldfell
Það er ekki ætlun mín, að skrifa
æfisögu séra Jónasar A. Sigurðs-
sonar. Til þess þarf bæði lengri
tíma og meiri undirbúning, en eg
á kost á að þessu sinni. En ástæð-
an til þess, að eg rita þessi minn-
ingarorð, er sú, að það væri með
öllu ótilhlýðilegt, að Tímarit Þjóð-
ræknisfélags íslendinga í Vestur-
heimi, þess félags, sem hann var
svo mikið riðinn við, var forseti í,
þegar hann lézt, og sem honum var
svo ant um, kæmi út, að dánar-
dægri hans svo að segja nýaf-
stöðnu, án þess að hans væri þar
að einhverju minst.
Það er æfinlega margt, sem hægt
er að segja, þegar minst er látinna
samferðamanna, hverjir sem þeir
eru, því allir skilja þeir eftir minn-
ingar og myndir frá samverutíðinni
— misjafnar minningar og breyti-
legar myndir, ef til vill, en minning-
ar og myndir samt, sem í flestum
tilfellum gjöra lífið margbreytilegra
og auðugra. Brosin þeirra, hlýju
handtökin þeirra, einlægnin þeirra,
iðjusemi þeirra og umhyggja, vonir
þein-a og ástríki, — hæfileikar
þeirra og hugsanir, — alt eru það
myndir, eða minningar, sem ástvin-
ir þeirra, vinir og samferða menn
geyma í hjárta sínu, en sem er
meiri vandi en vegsemd að draga á
Pappír svo vel fari.
Myndirnar, eða minningarnar
um séra Jónas, sem eg dreg hér á
blaðið, verða að sjálfsögðu ófull-
komnar og sundur slitnar. Fyrst
vegna þess, að eg gjöri ekki tilkall
til að vera listarinnar þjónn. í öðru
lagi fyrir þá sök, að eg þekti séra
Jónas ekki fyr en hann var kominn
yfir þrítugsaldur og orðinn þjónandi
prestur í íslenzku bygðinni í Norð-
ur-Dakota. Mér er því ekki kunn-
ugt um æskuár hans, þar eð við
ólumst upp sinn í hvorum lands-
fjórðungi á íslandi. En af síðari
viðkynningu veit eg, að æskuár
hans hafa verið sólrík af vonum,
brennandi af áhuga og full eftir-
væntingar þeirra hluta, sem liin
unga en þróttmikla sál hans þráði.
Æskuárin er þýðingarmesta tíma-
bilið í lífi allra manna, því það er
þá, sem að rnenn mótast fyrir alt
lífið. Það er þá, sem að hugurinn
vaknar til sjálfstæðra skoðana. Það
er þá, sem andinn leitar “upp yfir
fjöllin háu”, eða felur sig niður í
dalbotni; og það er þá, sem hinn
ungi maður grundvallar lífsskoð-
anir sínar, sem aldrei framar skilja
við hann, þó þær kunni að breytast.
Áhrif þessi á æskuna, eru eðlilega
mismunandi, og fara eftir mening-
arstigi fciks þess, sem æskumaður-
inn elst upp með, hans eigin upp-
lagi, skilningi, áhuga og umhverfi.
Séra Jónas var einn þessara
bráðþroska íslendinga, og þroska-
þrá hans hefir víst verið styrkt á
allar lundir. Mynndirnar, sem æsku-
árin settu á hann, voru svo skýrar
og fastar, áð það var ekkert til,
sem gat afmáð þær, annað en
dauðinn.