Fréttatíminn - 02.12.2011, Qupperneq 24

B
erent Karl Hafsteinsson
er 40 ára gamall og virkar
við fyrstu sýn afskaplega
eðlilegur að sjá. En þegar
hann stendur upp og
byrjar að ganga sést strax að hann býr
ekki yfir eðlilegri hreyfigetu.
„Sæll Sölvi minn,“ segir hann hlý-
lega þegar hann tekur í höndina á mér
eftir að hafa haltrað niður stigann til
mín. Það tekur hann töluvert lengri
tíma en flest fólk að fara þessa leið.
Berent Karl var 20 ára gamall þegar líf
hans breyttist svo um munaði. Það er
eitt af því sem við ætlum að tala um.
Hann hafði þá þegar sýnt vafasama
tilburði í umferðinni á mótorhjóli sem
hann átti. Hafði meðal annars prjónað
yfir sig og verið stoppaður af lögreglu
oftar en einu sinni. „Meira að segja
þegar ég missti ökuskírteinið breyttist
ekkert. Ég keyrði þá bara próflaus. Ég
var bara ofvirkur krakkaskratti sem
hélt að hann gæti allt. Ég var lengi
búinn að keyra eins og vitleysingur á
hjólinu mínu og var ekkert að fara að
hætta því. Samt er það kannski kald-
hæðið þegar ég horfi til baka á slysið
sem ég lenti í að ég var í raun búinn
að selja hjólið, átti bara eftir að skrifa
undir afsalið og afhenda það. Þá var
farið að kvikna á einhverjum perum
hjá mér. Meðal annars vegna þess að
eldri bróðir minn, sem ég lít mikið upp
til, hafði sagt við mig: „Þetta hjól er
svo kraftmikið að það er bara spurning
um hvenær þú drepur þig á því.““
Var á meira en 200 þegar hann
missti stjórn á hjólinu
Það þyngist á honum brúnin þegar ég
bið hann um að rifja upp þennan ör-
lagaríka dag fyrir 19 árum á Akranesi,
þegar ein ákvörðun umturnaði lífi
hans um alla framtíð.
„Ég ætlaði mér að sýna í eitt skipti
fyrir öll hver væri bestur í að hjóla
á Skaganum. Þetta var á Faxabraut-
inni, sem hafði lengi verið notuð í
spyrnu. Ég leyfði hinum hjólunum að
fá smá forskot af því að mitt var miklu
kraftmeira. Samkvæmt lögreglu-
skýrslum hafa þau verið á svona 170
til 180 kílómetra hraða á klukkustund
þegar ég tók fram úr þeim á meira en
200. En það var ekki nóg. Ég ætlaði
að taka smá lokahnykk á sýninguna
rétt við Akraborgarbryggjuna. Þegar
ég var á leiðinni síðasta kaflann fór
ég með framdekkið ofan í holu og þá
var ekki að sökum að spyrja. Hjólið
byrjaði að riða til og ég missti stjór-
nina, keyrði beint á kant og hjólið fór
hátt í loft upp og ég líka. Við höggið
brotnaði smellan á hjálminum og hann
skaust af. Vinstri fótur fór á milli vélar-
hlífarinnnar og vélarinnar á hjólinu og
við höggið brotnuðu beinin í leggnum
á þremur stöðum, opið beinbrot. Allar
sinar í vinstra hnénu slitnuðu og skaut
lærinu bara upp að baki. Ég flaug
meira en 60 metra og endaði í sjávar-
varnargarði og þaðan flaug ég út í sjó.
Ég lá svo hreyfingarlaus á maganum í
flæðarmálinu.“
Íslandsmet í beinbrotum
Berent hristir hausinn hægt og dregur
djúpt andann áður en hann heldur
áfram:
„Það brotnuðu 47 bein í líkamanum
á mér og ég var með 9 opin beinbrot.
Það slitnuðu liðbönd út um allt og
höndin rifnaði nánast af. Ég var bein-
brotinn frá höfuðkúpu niður í tær.
Þetta er Íslandsmet í beinbrotum,
sem verður vonandi aldrei slegið og
ég er ekki stoltur af þessu meti. Ég
var í rauninni dauður þegar ég kom
á spítalann, því ég var með svo mörg
opin beinbrot að það lak miklu hraðar
úr mér blóð en tókst að dæla í mig.“
Við tók langt tímabil, þar sem Be-
rent Karl lá milli heims og helju.
„Mér var haldið sofandi í þrjár
vikur og ég man eiginlega ekkert eftir
tímabilinu meðan sem ég var á Borgar-
spítalanum. Ég á nokkrar hryllilegar
minningar eins þær og þegar ég vakn-
aði tvisvar við það að verið var að taka
af mér fótinn. Læknarnir voru í hálfan
sólarhring að bora og skrúfa og reyna
að gera við beinin í mér, við komuna
á Borgaspítalann,“ segir hann og vill
augljóslega ekki rifja það öllu nánar
upp í smáatriðum.
Berent fyrirgerði öllum rétti sínum
til bóta vegna þess að hann þverbraut
umferðarreglur þegar hann lenti í
slysinu.
„Slysið var algjörlega á mína ábyrgð,
ég missti ökuprófið í hálft ár, fékk
80.000 krónur í hraðasekt og að sjálf-
sögðu fékk ég ekki krónu í skaðabæt-
ur. Ég er samt mjög þakklátur fyrir
að bera einn ábyrgð á þessu. Það væri
svo erfitt andlega ef maður gæti kennt
öðrum um slysið, eða ef aðrir hefðu
slasast og maður hefði það á sam-
viskunni. Ég þakka til dæmis fyrir það
á hverjum degi að Hanna kærastan
mín hafi ekki verið aftan á eins og hún
hafði verið svo oft áður. Ég býð ekki í
það ef hún hefði stórslasast eða týnt lífi
vegna stærilátanna í sjálfum mér.”
,,Það er kraftaverk að ég sé á lífi!”
Þrátt fyrir allar þessar hremmingar er
Berent Karl fyrst og fremst gífurlega
þakklátur fyrir að vera yfirhöfuð
ennþá á lífi.
„Það er svo margt við þennan dag
sem er ótrúlegt. Það er kraftaverk
að ég sé á lífi. Ég gæti talað um það
við þig í marga klukkutíma. Mótor-
hjólagallinn bjargaði mér. Ef ég hefði
verið í öðrum fötum hefði ég lamast
eða drepist. Blóðmissirinn, beinbrotin
öll, og fleira og fleira. Ég ætti ekki að
vera hér að tala við þig í dag. Þegar
mér er sagt hversu ótrúlegt sé að ég
hafi lifað þennan dag af, fyllist ég vissu
um að það sé tilgangur með þessu öllu
saman.“
En raunum Berents var ekki lokið
þar með, því að sumarið eftir slysið
kom í ljós að hann hafði fengið sýkt
blóð á spítalanum í kjölfar slyssins og
smitast af lifrarbólgu C.
„Við vorum fimm sem fengum
þetta sýkta blóð úr sama einstaklingi.
Lifrarbólga C er ekkert grín og fæstir
sem smitast ná nokkurn tíma fullum
bata. Þetta var mér gífurlegt andlegt
áfall og í raun var ferlið sem fór þarna
í gang sérstaklega erfitt, því það kom
ofan á allt sem mótorhjólaslysið hafði
gert mér. Ég hef tvisvar hugsað um að
gefast upp. Fyrra skiptið var á Borgar-
spítalanum þegar ég var búinn að
fara ítrekað í aðgerðir á hverjum degi.
Ég fór úr 80 kílóum, var í mjög góðu
líkamlegu formi, niður í 43 kíló. Þá
man ég eftir stundum þar sem ég var
að gefast upp á þessari baráttu. Svo 8
árum síðar eða um aldamótin 2000.
Þá fór ég í krabbameins-lyfjameð-
ferð til að reyna drepa lifrarveiruna.
Ég þurfti að sprauta mig tvisvar á dag
með sterkum krabbameinslyfjum
og hrundi þá algjörlega andlega sem
líkamlega. Ég hafði litla sem enga mat-
arlyst og rýrnaði gífurlega. Eftir það
sem á undan var gengið, var áfallið svo
mikið að ég hef eiginlega aldrei náð
mér alveg andlega á ný. Ég hefði þurft
að vera meira inni á sjúkrahúsi, en
ekki einn í kjallaraholu að sprauta mig
og bíða þess að dagarnir liðu. Á þess-
um 9 mánuðum var farið að læðast að
mér að gefast upp. Eftir þetta fékk ég 5
nýrnasteinaköst. Það tók mig nokkur
ár að ná mér líkamlega, en andlega
hefur þetta tekið ennþá lengri tíma.
En með mikilli þrautseigju tókst mér
að ná bata, en við erum því miður bara
tveir af þessum fimm sem smituðust af
lifrarbólgunni sem höfum náð því.”
Lenti í 4 umferðarslysum í viðbót
Saga Berents Karls er lyginni líkust
og hann hefur lent í fjórum umferðar-
slysum eftir það fyrsta og alltaf verið
í fullum rétti. Það hefur reynst erfitt
fyrir hann að sækja bætur, þar sem
hann er 75 prósent öryrki og auðvelt
Íslandsmethafi í beinbrotum
Sölvi
Tryggvason
ritstjorn@frettatiminn.is
Saga Berents
Karls er lyginni
líkust. Tvítugur
lenti hann í
hrottalegu
mótorhjólaslysi
á Skaganum; 47
bein brotnuðu
þar af níu
opin beinbrot.
Kraftaverk þykir
að Berent hafi
lifað af en eftir
þann örlagaríka
dag hefur hann
lent í fjórum
umferðarslysum
en gengið illa að
sækja bætur því
erfitt er að segja
til um hvort eldri
áverkar eða
nýir valda því
að hann kennir
sér meins. Sölvi
Tryggvason
fékk Berent til
að segja sér
magnaða sögu
sína.
... ég vaknaði
tvisvar við
það að verið
var að taka
af mér fótinn.
Læknarnir
voru í hálfan
sólarhring
að bora og
skrúfa og
reyna að gera
við beinin í
mér ...
Framhald á næstu opnu
Rauðu punktarnir
á röntgenmynd-
inni sýna hvar
Berent varð fyrir
áverkum í slysinu,
sum beinin marg-
brotnuðu. Vinstri
fót þurfti að taka
af fyrir neðan hné.
24 viðtal Helgin 2.-4. desember 2011