Heimilisritið - 01.04.1948, Blaðsíða 21

„Nei, ég verð kyn'“, svaraði
Talcott ákveðið. „Ég vil upp-
lýsa málið, en það er engin á-
stæða til að þér hættið á neitt“.
Brandon lét undan, kvaddi
vin sinn og lagði af stað til þorps-
ins.
Dagsbirtan dvínaði brátt.
Ivlukkan sjö var orðið aldimmt.
Talcott hitaði sér te, skaraði í
eldinn og settist í hægindastól
fyrir framan arininn. Uti gekk að
með vind; innan skamms þaut
ískrandi stormurinn inn yfir
flatlendið. Talcott gekk að
glugganum og virti fyrir sér þok-
una á fleygiferð undan stormin-
um, eins og kynjaverur geystust
yfir landið.
Nú voru liðnir tuttugu tímar
af fresti þeim, sem honum var
ætlaður. Klukkan hafði nýlega
slegið átta.
Ef nú hin dauða hönd stúlk-
unnar gæti náð til hans yfir djúp
hinna tveggja árþúsunda. Ef til
vill var Nalinthia ennþá einhvers
staðar í alheiminum, og bölvun
hennar og hefndarmáttur óskert-
ur gegn þeim, sem brutu boð
hennar!
Stormurinn óx. Talcott gekk
að gatinu á veggnum og gægðist
út. í myrkrinu glytti í grænleit
og glóandi augu, sem störðu á
liann.
Ilann stóð andartak og horfði
í þessi augu, sem ýmist voru gul
HEIMILISRITIÐ
eða græn. Svo greip hann riffil-
inn og skaut út um gatið.
Gegnum stormgnýinn barst
til hans öskur, villt og langdreg-
ið, það byrjaði eins og ámátlegt
vein og lá í loftinu á eftir. Eitt-
hvað gulleitt þaut inn um gatið
og stefndi beint á hann. Hann
skaut aftur og heyrði hlunk, eins
og þegar skrokkur fellur til jarð-
ar.
Talcott tók lampann og laut
niður.
A gólfinu lá skepna, sem
minnti bæði á venjulegan kött
og hlébarða. Ilún var grágul að
lit. Skotið hafði hryggbrotið
hana, og hún lá nú undarlega
hjálparvana, baðandi út fótun-
um. Loðin eyrun slöptu niður a
slöngulagaðan hausinn, og augun
störðu á hann, villt og blóðþvrst.
Hann stóð og virti fyrir sér
dýrið, unz dauðateygjurnar
hættu. Úr augum hans skein æs-
ing og hann rak upp sigrihrós-
andi hlátur. Hér var þó að
minnsta kosti eitthvað áþreifan-
legt í leyndardómnum, sem far-
inn var að gera taugar hans ó-
styrkar.
Dýrið bærði ekki framar á sér.
Hann lyfti því upp á borðið. Það
var þungt, þó magurt væri.
Hausinn var mjór og kjálkamik-
ill, fæturnir langir og vöðva-
sterkir. Hann leitaði í huga sér
til að grufla upp hvaða dýr þetta
19