Heimilisritið - 01.04.1948, Blaðsíða 29

í máli og átti erfitt um að binda
-hugsanir sínar í orð.
Við sérhvér sögulok gripum
við til spilanna og spiluðum
þangað til eitthvert atvik, at-
liöfn, orð eða hugsun braut
■ skurnið á nýrri sögu, sem vana-
lega hóíst með þessum formáls-
orðurii: „Þetta minnir mig á
mann, sem . . .“, eða „þetta
minnir mig á dálítið, sem
og svo brauzt frásagan út á með-
an „Rasmína“ silaðist norður
moðvolgan sjóinn.
Það bar við eim; morgunn, að
við félagarnir þrír sátum undir
stýrishúsinu, þar sem aldraður,
sænskur bátsmaður var við
stýrið. Við nefndum hann aldr-
ei annað en Friðþjóf sæfara, og
hann lét sem harin lieyrði ekki
röflið í okkur. Nokkrum sinnum,
lét Friðþjófur stýrið snúast
hring eftir hring í höndunum á
sér, og Keller, sem lá endilang-
ur í meiriháttar kjaftastól, leit
upp og spurði „sæfarann“, hvað
gengi á, hvort hariri fengi elcki
lcoppinn til að láta að stjórn?
„Það er eitthvað svo undar-
legt í sjóinn“, svaraði Friðþjóf-
ur. „Ég skil þetta ekki. Það er
engu líkara en við séum að fara
undan brelcku, niður í móti. Og
nokkuð er það, að það má heita
frágangssök að stýra skipinu í
dag, hvernig sem á því stend-
ur“.
HEIMILISRITIÐ
Enginn virðist þekkja til hlít-
ar orsakir hafstrauma og stór-
sjóa. Stundum sér - hver land-
krabbinn, að gjörvallt úthafið rís
á rönd og finnur skipið þuml-
ungast áfram upp brattanri,
sem ekki virðist sjá fyrir endann
á. En annað kastið flýgur skipið
áfram, með hálfum dampi, gegn
sjó og vindi, og alla furðar á því,
hve vel miðar. Þá segir skip-
stjórinn, að það sé engu líkara
en skipið fari undan brekku. En
hver veldur þessu „upp“ og
„niður“, það veit enginn lifandi
maður.
„Nei, sjórinn fylgúr okkur“,
sagði Friðþjófur, „og það er
enginn hægðarleikur að hafa
hemil á fleytunni, skal ég segja
ykkur“.
Sjórinn er spegilgljáandi
skvggn og rennisléttur, nema
þessi háttbundna undiralda um-
hverfis skipið. Þegar ég skimaði
lit fyrir borðstokkinn, til þess að
svipast eftir því, hvaðan þessi
hræring stafaði, þá kom sólin
upp og varpaði geislaflóði sínu
á hafflötinn, með svo miklum
þunga, að mig furðaði beinlínis
á því, að það skyldi ekki glymja
við sem í gláfægðum trumbu-
belg. Hvergi var skýhnoðri á
himni. Skvampið undan skrúf-
unni í kjolfarinu og svolítil ljós-
rák við logglínuna var það ein-
asta, sem braut fagurskyggðan
ÍT