Heimilisritið - 01.04.1948, Blaðsíða 31

ancii, hvítfreyðandi öldufaldur
var nokkurs staður. sjáanlegur á
allri þessari hafningu hafsins, og
hvergi örlaði fyrir íbjúgum lín'-
um rísandi þplskeflu. Þungt og
biksvart, yfirborðið á þrotlausu
ómæli vatnsmagnsins. Það var
allt. Og svo örlítil öldurák frá
stefninu aftur með kinnungun-
um beggja vegna. Ég horfi á allt
þetta rúmtak af glerhörðu, gljá-
andi vátni steypast úr hengi-
flugi, skáhallt á bóginn á „Ras-
nunu“ gömlu, og ég hugSaði með
sjálfum mér, að þetta mundi
áreiðanlega verða mfn síðasta
reisa í þessu lífi. En í sama bili
hófst skipið á háa loft. Öldu-
fjallið mikla liafði skollið utan
hjá því og lyíti oklcur eins og
i'isi. Og við hófumst hærra og
hærra, sigldum beinhnis upp í
mót.i, unz Keller hvíslaði í eyra
mér: „Guð sé oss næstur. Þetta
er innhverfa sjálfra undirdjúp-
anna!“ — og skipið sveif bók-
staflega í lausu lofti upp á öldu-
hrygginn mikla, upp á hæsta
leitið, og skrúfan ýrði af sér
vatninu og lék lausum hala í sól-
skininu
Svo sigum við, mjúkt og hrað-
fara, niður í öldudalinn, með
stefnið í kafi — og hér niðri var
loftið rakt og úldið eins og þeg-
ar verið er að skipta um vatn í
stedýrasafni. Síðan tókum við
annað öldufall, sem við lögðum
H EJMILISRITIÐ
upp eftir. Ég sá það greinilega.
En i því skall sjór á dekkið og
kastaði mér í einu vetvangi aft-
ur að stýrishúsi og klessti mér
þar upp að dyrimum. Og áður en
ég fengi náð andanum, hvað
þá þurrkað sjóinn úr augunum,
valt skipið eins og skel á íreyð-
andi, jafnsléttu Iiafinu, en sjór-
inn fossaði út af dekkinu eins og
þegar flóir út af yfirfullúm þak-
rennum eftir þrúmuskúr.
„Það voru þrjár öldur“, sagði
Keller. „Sjórinn rann inn á katl-
ana“.
Kyndararnir komu upp á
þiljur, greinilega alveg sannfærð-
ir um, að við mundum vera að
fara heim til okkar fyrir fullt og
allt. En þá rak vélstjórinn upp
hausinn og skipaði þejm að
hverfa aftur til vinnunnar. Ilá-
setarnir fóru að bjástra viö dælu-
garminn, og geispuðu. Þao var
greinilegt merki þess, að mesta
hættan væri liðin hjá, og þeg-
ar mér varð það fullljóst, að
„Rasmína“ var enn ofansjávar
— en ekki á hafsbotni — þá
spurði ég, hvað þetta mundi hafa
verið.
„Skipstjórinn segir það hafa
verið neðanjarðar hræringar,
eldsumbrot", anzaði Keller.
„Ekki er þó hitanum i'yrir að
fara“, svaraði ég. Mér var hroll-
kalt, og það var einhver ónota-
kennd í loftinu. Ég fór undir
29