Heimilisritið - 01.04.1948, Blaðsíða 49

„Það er hér", svaraði ég og
brá múrskeið' liridan kápunni
„Þú gerir að 'gamni þíniri',
sagði hann og hörfaði nokkur
skref áftur á bak. „En við skul-
um nú halda áfram þangað sem
Amontilladoið er“.
„Svo skal vera“,*sagði ég, brá
múrslceiðinni aftur undir káp-
una, og bauð honum arminn.
Hann hallaði sér þungt á hann.
Við fórum gegnum lágar boga-
dyr, niður þrep, síðan upp á við
aftur og komurn loks að þröngri
grafhveifingu þar sem loftið var
s\-o drungalegt, að kertaljósin
litu út eins og rauð glóð.
Innst í grafhvelfingunni tók
A'ið þröngt útskot. Veggirnir
væru alsettir mannabeinum á
þrjá vegu, hlöðnum upp undir
Joftið. Frá fjórða veggrium höfðu
beinin verið rifin niður og lágu
í stórum haug á gólfinu. Inn iir
þessum vegg, sem beiriin höfðu
verið rifin frá, gat að Ííta enn
eitt hólf, um það bil fjögiirra
feta kangt, þriggja féta breitt og
sex til sjö feta hátt. Það virtist
ekki hafa verið gert í neinum
sérstökum tilgangi, það myndað-
ist af bilinu milli tveggja geysi-
mikilla bergstoða, séín liéldu
uppi þaki hvelfingarinnar og'
bakvéggúr þess var gr«anítklöpp-
in, sem umfukti áðalhvelfinguria.
Ararigufslaust lyftr Fprtunato
blvsi sínu' og réyndi að skýggn-
HEIMILISRITIÐ
ast inn í skotið. Hanri 'sa ekki álla
leið.
„Áfram“, sagði ég;"„þáfna iririi
er AmontiIIadóið. Ilváð viðvík-
ur Luehesi —“.
„Hann er einfeldingur“, greip
vinur minn frarn í og hélt' áfrám
reikandi í spori, og ég fýlgdi
þegar á hæla Iionum. Eftir arid-
artak var hann kominn ínnst
inn í skotið og þegar steirivégg-
urinn lokaði leið hans, stóð hanri
kyrr aulalegur og undrándi. V
augabragði hlekkjaði ég hánn við
steinvegginn. Út úr honum stóðíi
tveir járnboltar í sömu hæð, með
um það tólf þumlunga millibili.
I r öðrum þeirra lá stritt kveðja,
en lás úr hirium. Það tók mig
aðeins fáar sekúndur áð bregða
keðjunni um mitti hans ög
smella endanum í lásinn. Hann
var of furðulostinn til að veita
viðnám. Svo gekk ég afttir út
úr skotinu.
„Strjúktu höndinni um vegg-
inn“, 'sagði ég; „þá hlýturðú að
finna saltpéturinn. Það er sann-
arlega saggasanft hérna. Erin
einu sirini grátbið ég þig um að
snúa aftur. Nei? Þá vefð ég
nauðugur viljugur að ýfirgéfá
þig. En fyrst verð ég að sýna
þér alla þá nærgætni, sem mér
er unnt“.
,„AmontilIado!“. sagði vinur
minn, sem enn hafði ekki áttað
sig.
47