Heimilisritið - 01.04.1948, Blaðsíða 50

,,Vissulega“, svaraði ég, „Am-
ontillado“.
Er ég sagði þetta byrjaði
ég að róta í bemahrúgunni, sem
áður er nefnd. Eg fleygði bein-
unum til hliðar og gróf upp múr-
steina og steinlím. Að svo búnu
lét ég hendur standa fram úr
ermiim við að múra fyrir inn-
ganginn í útskotið og notaði
múrskeiðina mína við verkið.'
Ég hafði vart lokið fyrstu
steinaröðinni, þegar ég tók eftir
því að ölvunin var að mestu
runnin af Fortunato. Hið fyrsta,
sem benti til þessa, var lágt,
stynjandi hróp innari úr skotinu.
Það var ekki hróp drukkins
manns. Síðan varð löng, þrjósku-
leg þögn. Ég lagði aðra steina-
rÖð, þriðju, fjórðu, og þá heyrði
ég að hlekkirnir hristust ofsalega.
Hávaðinn varaði nokkrar mín-
útur, og til þess að geta hlustað
á það af meiri ánægju, hætti ég
starfi mínu og settist á beina-
hrúguna. Loks þegar skröltið
hætti tók ég nnirskéiðina og
lauk fimmtu* sjöttu og sjöundu
röðinni án þess að vera truflað-
ur. Veggurinn tók mér nú í
brjóst, ég tók mér hvíld, hélt
kertisstjakanum yfir múrnum og
lét nokkra daufa geisla falla á
manninn fyrir innan.
Há, skerandi óp frá hinum
hlekkjaða manni virtust kasta
mér aftur á bak. Eitt andartak
'48
lúkaði ég — ég skalf. Ég dró
rýting minn úr slíðrum og stakk
honum í bergið umhverfis skotið,
cn ég áttaði mig strax. Ég fór
höndum um hið trausta efni
grafhvelfingarinnar og varð ró-
legur. Ég ^ekk aftur að veggn-
um, ég svaraði honum, sem hróp-
aði. Ég bergmálaði hróp hans
— tók undir þau — yfirgnæfði
þau. Og hrópandinn þagnaði.
Nú var miðnætti, og verki
mínu senn lokið. Ég var búinn
með áttundu, níundu og tíundu
röðina. Ég hafði lokið þeirri ell-
eftu og síðustu, að undanskild-
um einum steini, sem ég átti
el’tir að fella í skarð. Ég var í
þann veginn að korria honuiri í
réttar skorður. En nú barst út
úr skotinu lágur hlátur, sem
kom hárinu til að rísa á höfði
mér. Á eftir heyrðist dapurleg
rödd, sem ég átti erfitt með að
þekkja sem rödd hins göfuga
Fortunatos. Röddin Sagði:
„Ha! ha! lia — he! he! — ágæt-
ur hrekkur — fyrirtaks gáriian-
semi.
Við munum hlæja oft og inni-
lega að þessu lieima í höllinni —
he! he!“
„Amontillado!“ sagði ég.
„He! he! lie! — he he he! — já,
Amontillado. En er ekki áliðið?
Er ekki beðið eftir okknr í höll-
inni, bíðá ekki frú Fortunato og
öll hin? Við skulum fara“.
HÉiMrLiSRrriÐ