Heimilisritið - 01.05.1949, Qupperneq 19

varð það með jafnsnöggum
hætti og annað hjá honnm.
Hann íekk ást á ófullveðja
stúlku, læsti kennslukonu henn-
ar inni, dulbjó sig þannig, að
hann litaði hár sitt svart og nam
stúlkuna á brott.
Conan Doyle heimsótti þau
oft á heimili þeirra í Edinborg;
hann var í rauninni eini maður-
inn, sem heimsótti þau. Það
voru aldrei fleiri stólar en tveir
í setustofunni, en hann var van-
ur að tylla sér á hlaða af brezku
Læknistíðindunum, snæðá epla-
búðing og hlusta á Budd, sem
æddi um herbergið, æpandi og
talandi, baðandi út öllum öng-
unt.
Er Budd hai'ði lokið háskóla-
námi hvarf hann á brott frá Ed-
inborg, og þar eð hann skrifaði
aldrei neinum, frétti Doyle ekk-
ert af honum í nokkra mánuði.
En dag nokkurn, vorið 1881,
barst honum skeyti frá Bristol,
en þar hafði faðir Budds verið
læknir. Skeytið hljóðaði svo:
„Komdu strax. Eg þarf endilega
að finna þig‘\
Dovle lagði þegar land undir
i'ót, þess fullviss, að vinur hans
hefði honum eitthvað gott að
bjóða. Er lestin kom á stöðina
og Budd kom auga á Doyle, rak
hann upp óp mikið, togaði hann
út úr vagninum, þreif töskuna
hans, tejundi hann á eftir sér um
göturnar og talaði um allt milli
himins og jarðar nema erindi
það, sem hann ætti við Doyle.
Að lokum hafði hann þó orð á
því: „Doyle“, sagði hann, „það
sem ég vikli þér sagt hafa er, að
ég er kominn í alger fjárþrot.
Það er úti um mig, góði minn,
nema . . . nema einhver vinur
minn vilji ganga í ábyrgð' fyrir
mig“.
„Það get ég ekki, Budd“,
stamaði Doyle. „Það er leitt að
þurfa að neita vini sínum um
bón, og ætti ég til þá peninga,
sem með þarf . ..“
„Þú hefur e. t. heyrt“, hélt
Budd áfram, „að íaðir minn var
allra lækna vinsælastur í Bristol.
Það eru nú sjö ár síðan hann dó.
Eg hélt því áð það væri hið
mesta snjallræði að setjast að á
gamla staðnum og reyna að
skeyta saman aftur það, sem
farið hafði úr skorðum. Xafnið
ætti að vera einhvers virði,
hugsaði ég. Og hér dygði ekk-
erl hálfkák. Sjúklingar þeir, er
leitað höfðu til föður míns, voru
auðugir og vildu að hús læknis-
ins væri fínt og hann hefði ein-
kennisklæddan þjón. Eg settist
því, góði minn, að í hinu gamla
húsi föður míns, en það hafði
ekki verið leigt — í húsinu, sem
hann hafði grætt fimm þúsund
pund á ári. Eg kom mér fyrir
með hinum mesta glæsibrag og
HEIMILISRITIÐ
17