Heimilisritið - 01.05.1949, Qupperneq 49

hefðir, Hvítur minn, átt að sjá
upplitið á honum Guðjóni
heitnum, þegar hann vaknaði.
Hann neri augun til þess að
vita, hvort þetta væri ekki mis-
sýning. Þarna sátum við, hún á
rúminu, en ég á kistlinum, og
þöndum okkur aftur eftir Fæð-
ingarsálmunum — svona utan-
bókar, sungum margt hvað með
gömlu lögunum, og þar var nú
seimur, og þar voru nú áherzlur.
Og við' rerum fram í gráðið, vor-
um bæði orðin bullandi-löður-
sveitt. Þegar við svo vorum bú-
in að syngja upp undir það'
helminginn af sálmunum —
þarna í einni lotu, þá sló hún
íeilpúst, eins og þeir mundu
segja núna á skellibátunum. Nei,
nú gæti hún ekki meira, en
það vissi guð, að þetta hefði ver-
ið yndisleg stund. Og við Guð-
jón sagði hún, gat ekki lengur
stillt sig, að ])essi piltur, hann
mætti heita einstakur — kynni
óskö]) af rímum og kvæðuin og
svo sjálfa Fæðingarsálmana
svona í ofanálag . . . Og hún
rauk ofan og fram og sótti mér
súrsaðan bringukoll, og þar á
eftir fékk ég lútsterkt bauna-
kaffi, var þó víst ekki alltaf ver-
ið' að fara með svoleiðis í þá
daga. En Guðjón var orðlaus,
enda vrar rætt um sálma. ITún
kvaddi mig næstum klökk, bless-
uð húsfreyjan, og bað mig eins
og guð sér til hjálpar að koma nú
á sunnudaginn og syngja með
sér nokkur vers. Eg hélt, að mín
væri æran — og þá sálarhollust-
an.
Næsta sunnudag kom ég, og
nú voru systurnar heima, hvort
sem þær hafa nú vitað það eða
ekki, h\rað til stóð. Eg var hinn
alvarlegasti og virð'ulegasti, og
svo hófst þá söngurinn. En h\rað
heldurðu, Ijúfurinn? Rétt þegar
ég er að byrja að svitna, en þó
nokkuð farið að drjúpa af þeirri
gömlu, þá fer Marta að flissa —
og svo sprungu hinar, og allt
stóðið þaut út. Meira að segja
hann Guðjón dirfðist að' skella
uþp úr. Sá fékk nú auga. Eg hélt
bara hún ætlaði að taka rúm-
fjölina sína, húsfreyjan, og reka
hana í hann — og án þess að
hætta að svngja. Hún þuklaði á
henni, það gerði hún, en hvort
sem hann hefur einhvern tíma á
ævinni haft vonda reynslu af
þeirri fjöl — eða hvað hefur
gert honum, þá hypjaði hann
sig út . . . Ég var þungur á
brúnina, þegar söngnum lauk —
sungum ekki nema út sálminn,
sem við' vorum með, þegar
hneykslið skeði, og hún — það
lá við, að hún kveddi mig grát-
andi, og ósköp bað hún mig inni-
lega að fvrirgefa. Eg sagðist
skyldi reyna það.
(Xiðurlag næst).
HEIMILISRITIÐ
47