Heimilisritið - 01.05.1949, Page 63

burðarlyndi og craust, sem hann hafði
sjálfur bcðið uni. En svo var eins og
hann stirðnaði snögglega. Hann sagði
aðeins: „Já, Jana, góða nótt.“ það hljóm-
aði sem lokasvar. En þó bar röddin
vott um fyrirHtningu á eigin skapgerð,
sem kmiði liann til að koma þannig
fram.
„Góða nótt,“ sagði Jana, afar lágt.
Hún bcið enn, en hann hreyfði sig ekki,
og þó augu hans hvíldu á henni, fann
hún, að hann sá hana ekki. Eftir and-
artak gekk hann eitt skref aftur á bak
frá dyrunum, eins og hann ætlaðist til
að hún færi. Hún fór upp, gekk hægt
og fann allt í einu til ákafrar þreytu -—
Hjarta hennar var máttvana. Hún leit
ckki um öxl. . .
Hún lá vakandi þangað til í dögun,
þá féll á hana mók með martröð, sem
raskar svefnró flóttamanna. Þegar hún
vaknaði, barði regnið gluggann. Klukk-
an var næstum tíu. Hún flýtti sér á
fætur, rekin áfram af sektartilfinningu
— og löngun til að flýta sér niður og
fullvissa sjálfa sig um, að hún hefði
ckki ástæðu til að vera svona óham-
ingjusöm.
Rauðar rósir biðu hennar á inorgun-
verðarborðinu og lítill miði: „Fyrirgéfðu
mér. Astarkveðjur — John.“
Þjóninn kom með kaffi, en hún stóð
tipp án þess að hreyfa við því. Hún
varð að hitta John. En hann var ekki
í setustofunm, né annars staðar, er hún
leitaði. Þjónninn sagði hæversklega:
„John Blaithe fór í morgun.“
Hana svimaði. Hún varð að taka á
öllu sínu þreki til að stilla sig um að
hlaupa út og kalla á John. Hann gat
ekki verið farinn! Það var ekki satt!
„Mig langar að tala vjð þig, Jana,“
heyrði hún Ágústu segja að baki sér.
Hún snen sér við, og gamla konan tok
um handlegg hennar, leiddi hana að
borðinu og neyddi hana til að borða.
„Taktu þetta ekki nærri þér,“ sagði
hún. „John elskar þig eins mikið og
hann getur. Og sagðir þú ekki sjálf:
„Ef hann elskar mig, kemur hann til
mín“? Ég held hann viti nú, að hann
getur ekki flúið þig framar. En leyfðu
honum að reyna. Þegar hann kemur
aftur, hcfur þú því fastari tök á hon-
um. Hann og Priscilla kunna sig ekki
of vel í þessum heinii. Þau áttu ekk-
ert raunverulegt heimili sem börn. Og
þau eru of tilfinningasöm. Þau van-
treysta sínum eigm tilfinningum. Þau
ofbjóða þolinmæði minni stundum. Ég
sagði John í morgun, að það ætti að
lúskra honum duglega. Og ég er viss
um, að þú veizt hvernig á að meðhöndla
hann.“
„Talaði hann við þig?“ spurði Jana.
„Ofurlítið. En ekkert, sem máli
skipti. Og ég spurði einskis. Ég þekki
hann eins og hann væri sonur minn.“
Döprum endurminningasvip brá fyrir á
andliti Ágústu.
„Ég held ég skilji hann líka,“ sagði
Jana.
„Ég er viss um, að bú gerir það.
En skildu hann heldur ekki of vel. Það
verður að segja karlmönnum, að þeir
séu ástfangmr. Kvenfólkið verður að á-
kvarða fyrir þá. Ég komst ekki að því
fyrr en um scinan."
„John er ekki þannig.“
Ágústa brosti. „O, nú ertu að verja
hann!“ Og Jana varð að brosa líka.
Framhald í næsta hefti.
HEIMILISRITIÐ
61