Heimilisritið - 01.10.1949, Blaðsíða 25

við, spurði: „Er þetta ungfrú
Linda Holst?“
„Já, það er hún“, sagði Linda.
„Þetta er Viktor Berner“.
„Eg þekki víst engan Viktor
Berner“.
Röddin hélt áfram eins og
ekkert væri: „Gætuð' þér hugsað
yður að sjé aumur é einmana
manni og borðað með honum
kvöldverð'?“
„Eg hef ekki hugmynd um
liver þér eruð?“
„Ég hefði auðvitað étt að
skýra fré því strax — ég er
vinur Georgs Martins“.
Hver gat þessi Georg Martin
verið? En hún var glorhungruð,
og kjötbollurnar é horninn
méttu heita óætar. „Vinur Ge-
orgs Martins?“ át Linda eftir
honum.
„Hann sagði mér símanúm-
erið yðar. Ég vona að þér firrt-
ist ekki af því. Og hann sagði,
að yður þætti mjög gaman að
dansa“.
„Það er alveg satt“, játaði
Linda.
„Eigum við þá að hittast í
Regnboganum klukkan sjö?“
Regnboginn — það var eitt-
hvað annað' en matstöfan á
horninu. „En hvernig eigum við
að þekkja hvort annað?“ spurði
hún hikandi. Um leið og hún
sagði þetta datt henni ráð í hug
--------„Georg hefur að sjálf-
sögðu sagt yður, hvernig ég er
útlits“. Nú var hún búin að
koma honum í klípu. A þessu
bragði myndi hann liggja, ef
ef þetta væri allt tilbúningur úr
honum sjálfum.
„Já, það' megið þér vita“,
sagði hann rólega.
Jæja, þá er mér ekkert að van-
búnaði, hugsaði Túnda. I hverju
sem misskilningurinn kýnni að
liggja, var auðvitað mál, að
Georg þessi hafði lýst fyrir
manninum allt annarri stúlku.
Þegar Linda kæmi í Regnbog-
ann, dökk á brún og brá, myndi
Viktor Berner vera þar að svip-
ast um eftir einhverri ljóshærðri
stúlku eða rauðhærð'ri blóma-
rós.
„Ég hef ekki hugmynd um,
hvernig þér eruð útlitis“, sagði
hún hikandi.
„Hár og dökkhærður. I gráum
fötum, með dökkblátt háls-
bindi“.
Þetta náði ekki neinni átt, en
hún var sem sé glorhungruð og
átti fyrir höndum langt og
leiðinlegt kvöld. A meðan Lihda
hafði fataskipti, braut hún lieil-
ann um þennan Georg Martin.
Það gat svo sem vel verið, að'
hún þekkti hann, enda þótt hún
kæmi honum ekki fyiir sig í
svipinn.
Viktor Berner kom til móts
við hana innan við dyr Regn-
HEIMILISRITIÐ
23