Heimilisritið - 01.10.1949, Blaðsíða 61

Mason segir, að þeir ætli að fara að gefa
út nýtt tímarit. Þá þurfa þeir nýja
starfskrafta. Það verður ef til vill ekki
mikið upp úr því að hafa fyrst í stað,
en ef tímiritið gengur vel, þá gæti þetta
orðið sæmileg atvinna“.
,,Á ég að fara og tala við hann um
þetta?“ spurði Allison. Hún hugsaði
með sér: Eg fæ þessa vinnu — ég veit
ég fæ hana! Ég þarf aldrei framar að
stíga fæti mínum í spítalann. Eg ætti
að hlæja af ánægju, en í stað þess er ég
örvilnuð vegna þessa!
„Þú átt að mæta þar klukkan tólf á
mo;-gun“.
„Þakka þér kærlega fyrir, pabbi. Þú
ert alltaf jafnfljótur að koma öllu í
kring fyrir mig. Ég veit, hve illa þér
fellur að þurfa að biðja nokkurn um að
gera þér greiða“.
„Ég á miklu verra með að þola, að
dóttir mín vinni þar, sem henni líkar
ekki að vera“.
„Það er ef til vi!l of sterkt til orða
tekið, en ég . ..“ Hún fór að gráta.
„Allison — barnið mitt ...“
„Fyrirgefðu mér, pabbi“, stundi hún
upp, „ég er þreytt — ég . .. vil.tu lána
mér vasaklút? .. .“
Hann spurði einskis, hvorki þá né
síðar, og eftir stuttan tíma hafði hún
jafnað sig svo, að hún fór hin rólegasta
að segja honum frá þekktri leikkonu,
sem var komin í spítalann til þess að
eiga barn.
„Það voru svo mikil læti í henni, að
allt ætlaði á annan endann. Og ég veit,
að þegar ég seinna sé hana á leiksvið-
inu, þá mun grípa mig löngun til að
hrópa til hennar: „Ég var viðstödd,
þegar þér lékuð bezta hlutverk yðar,
frú, og ég held að yður hafi farið aft-
ur síðan!"
„Og hvað átti hún svo?“ spurði faðir
hennar.
„Dreng — eftir þrjá tíma. Maður-
inn hennar bókstaflega kraup fyrir
henni af þakklátssemi, af því að hún
lagði þessi ósköp á sig! “
Þetta minnti hana á dálítið sérstakt:
„Pabbi, eru ekki karlmenn alveg
dómgrcindarlausir á konur, sem þeir
elska?“
„Stundum“, sagði hann þurrlega,
„Og sjá svo mikið eftir því síðar“.
„Og þá er það of seint".
„Heimurinn er stór“, sagði hann, „og
þú ert mjög ung“.
Hún gekk til hans, kveikti í pípunni
hans og kyssti hann á ennið“.
„Ef til vill á ég eftir að verða fræg-
ur ritstjóri“, sagði hún glaðlega, „með
heilan herskara af handriturum í þjón-
ustu minni. Það getur orðið miklu meira
gaman að því en að ganga í hjóna-
band!“
„Ef til vill“.
„Eða ef til vill uppgötva ég það einn
góðan veðurdag, að ég hef erft hæfi-
leika þína tjl að skrifa, og þá .. .“
„Eða þú kynnist hinum rétta unga
manni, sem þú hefur ekki enn heyrt
eða séð“, sagði hann hægt. „Það er ekki
það ólíklegasta, Allison“.
„Já“, sagi hún með vantrúarhreim,
„það gæti svo sem komið fyrir ...“
NOKKRUM DÖGUM síðar fékk
Allison loforð um vinnu við tímaritið,
sem stofna átti, ef ekkert óvænt kæmi
fyrir. Verst þótti henni, að hún átti
ekki að byrja fyrr en um sumarið, og
HEIMILISRITIÐ
59