Heimilisritið - 01.10.1949, Blaðsíða 40

hafði tekist að- komast hjá því
að særa hana. Hún leit alvöru-
þrungin á mig, og svaraði:
„Allir halda að ég sé sek . . .
en ég er ekki sek. Einhvers stað-
ar hér á jörðu er þá manneskju
að f'inna, sem skaut eiginmann
minn. Eg ætla mér að hafa hend-
ur í hári þeirrar manneskju“.
„En fyrst þér vitið ekkert um
hinn seka, hvernig getið þér þá
þekkt hann, ef þér sjáið hann?“
Hún þagði; loksins sagði hún
mjög hægt og seinlega:
„Eg sá, eitt stutt augnablik,
manni bregða fyrir, er opnaði
götudyrnar að garðinum og gekk
í áttina til vinnustofunnar, þetta
örlagaríka kvöld. Það var dá-
lítið sérstakt við útlit þessa
manns. Ég held að' ég muni
þekkja hann, þegar ég sé hann“.
„H vers vegna sögðuð þér
ekki frá þessu í réttinum?“
„I fyrsta lagi vegna þess, að
það hljómar ósennilega. I öðru
lagi vegna þess, að ég gat ekki
gert það opinskátt, þar sem ég
hafði þagað yfir því við fyrstu
yfirheyrzlurnar. Maðurinn, sem
ég sá, var náfölur, með svart hár,
og var í svartri yfirhöfn sem
hann hélt að sér í hálsinn. Hann
var með svartan, barðastóran
hatt, sem hann lét slúta niður
yfir ennið. Ef ég hefði lýst slík-
um manni við yfirheyrzlurnar,
myndi hver einasta manneskja
hafa haldið, að ég hefði lesið of
marga reyfara“.
„Þér hefðuð þó getað trúað
verjanda yðar fyrir því?“
„Það gerði ég einmitt. Hann
glápti vantrúarfullur á mig, og
það var mér nóg til þess, að
varðveita leyndarmál mitt vand-
lega, þaðan í frá. En þér haf’ið
sjálfir séð, við hvaða borð ég sit
í veitingasalnum á hverjum
degi; það er rétt hjá dýrunum.
Eg sé hvern mann vel, sem kem-
ur inn eða bara afhendir föt sín
í fatageymsluna. Tvæmi maður,
klæddur eins og ég lief lýst fyr-
ir yður, gæti ég strax veitt hon-
um eftirför. Skiljið þér nú, að
framkoma mín er ekki með öllu
tilgangslaus, Lyson majór?“
„Já, ég skil það. Hafið þér
komið auga á þann sem þér leit-
ið að?“
Hún hristi höfuðið.
„Og h\rersu lengi ætlið þér að
bíða?“
„Þangað til ég finn hann.
Menn segja, að allt mannkynið'
fari, fyrr eða síðar, í gegnum for-
dyr Hótel Milano . . . við skulum
vona að það sé sannleikur“.
Eg sat þögull. Hún greip inni-
lega um handlegginn á mér, og
sagði:
„Þetta hérna, segið þér eng-
um?“
„Auðvitað ekki. En — fyrir-
gefið mér, frú Vallency — væri
38
HEIMILISRITIÐ