Heimilisritið - 01.10.1949, Blaðsíða 45

upphátt það sem á hana var
skrifað:
,Jlér með geri ég kunnugt, að
ég, Plihip Lincoln, skaut Maur-
ice Holden að kvöldi hins 17.
ágúst. Astœðan til óvináttu
okkar var algerlega persónulegs
eðlis, og einkamál.
Pliilip Lincoln".
„Eg er ekki kominn hingað til
þess að biðja um miskunn“,
sagði Lincoln. „En mér finnst
sjálfsagt, að þér fáið að heyra
sannleikann. Eg myrti eigin-
marin yðar, sökum þess að hann
hafði framið ófyrirgefanlegt
ranglæti gagnvart mér. og sökum
þess að liann var skepna, sem
ekki átti rétt til þess að honum
væri leyft að lifa. Ég kom þessu
fyrir á þann hátt, að ég vonaði,
að yður henti ekkert illt af iriín-
um völdum“.
„Mig gat ekki hent neitt
verra“, svaraði hún biturt.
„Ég býð yður nú þær einustu
bætur, sem ég get boðið“, sagði
hann. „Ef þér óskið, þá skal ég
gefa mig fram við lögregluna
þegar í dag. Þér hafið játningu
mína; mannorð yðar er hreins-
að“.
Frú Vallency brosti. Á því
augnabliki virtist mér hún
langtum eð’lilegri en hún hafði
verið frá því við kynntumst.
Hún benti á arininn, þar sem
eldurinn skíð-logaði:
„Brennið bréfin“, sagði hún.
Lincoln kastaði bréfunum á
eldinn.
„Ef þér gefið mig lögreglunni
á vald, þá hefðu þessi bréf getað
frelsað líf mitt“, sagði hann.
„Brennið líka játninguna“,
skipaði lnin.
Hann hlýddi. Við' stóðum öll
kyrr og horfðum á, meðan papp-
írinn brann til ösku.
„Líf yðar er í hættu, herra
Lincoln“, sagði hún. „Lvson
majór — um leið og þér farið,
vilduð þér máske segja mála-
færzlumanni mínum — er bíður
í borðstofunni, að ég þurfi ann-
ars ekki á aðstoð hans að’ halda
í dag. Og nú bið ég yður að hafa
mig afsakaða .. .“
Ég hef alltaf haft það á til-
finningunni, að hinar þöglu
kveðjur okkar, hafi verið- at-
hyglisverð endalok þessa furðu-
lega samtals. Fyrst, þegar við
vorum komnir út á götuna, tók
Lincoln til máls, og ég held að'
orð hans hafi túlkað tilfinning-
ar okkar beggja:
„Ég get ekki stillt mig um að
vitna í nokkrar línur er koma
fyrir í leikritinu, sem ég leik í,
og hljóða þannig: Það koma fyr-
ir þau andartök, þegar tilfinn-
ingar þvinga ekki tárin fram í
augun, heldur kreista blóðdropa
úr hjartanu".
ENDIR
HEIMILISRITIÐ
43