Heimilisritið - 01.10.1949, Blaðsíða 44

ég verð að reyna að jafna
mig . .
MORGUNINN eftir, þegar
ég fylgdi Philip Lincoln inn í
dagstofu frú Anna Vallency,
liafði ég ekki hugmynd um,
hvað Lincoln myndi segja eða
gera. En um eitt er ég þó alveg
sannfærður: Hvað sem öllu öð'ru
leið, þá var hann ekki með neinn
leikaraskap. Frú Vallency var
svartldædd frá hvirfli til ilja.
Hún bauð okkur ekki sæti; sjálf
talaði hún standandi.
„Herra Lincoln“, mælti hún,
,;þér eruð maðurinn sem ég sá
fara inn í vinnustofu mannsins
míns, kvöld eitt í ágúst —
kvöldið sem hann var myrtur“.
„Það er rétt“, samsinnti
hann.
„Það voruð þér, sem skutuð
manninn minn“.
„Já“.
„Hvers vegna?“
Lincoln tók bréfabunka upp
úr vasa sínum og rétti henni.
„Sýnið mér þann velvilja að
lesa þessi bréf“, sagði hann.
Eftir augnabliks hik, las hún
fyrsta bréfið; því næst snéri hún
sér frá okkur á meðan hún las
hin. Þegar hún hafði lokið lestr-
inum, rétti hún bréfin frá sér
aftur, alveg eins og snertingin
við þau orsakaði smithættu.
„Þau eru hræðileg“, sagði hún
lágt. „Ef ég hefði ekki þekkt rit-
hönd eiginmanns míns, myndi
ég ekki hafa trúað því, að hann
hefði skrifað þau“.
„Hann skrifaði þau — til eig-
inkonu minnar“, sagði Lincoln.
„Holden var næstum búinn að
gera hana frávita“.
„En nú hafið þér fyrirgefið
henni?“
„Já, nú hef ég fyrirgefið henni,
því að ég elska hana stöðugt“.
„En þér mynduð hafa látið
talca mig af lífi, fyrir glæp, sem
þér sjálfir frömduð“.
„Aldrei“, svaraði hann.
Hún lyfti brúnum, lítið eitt.
L’incoln snéri sér að mér:
„Sýnið henni það sem ég lét
yðurfá“.
Ég rétt frú Vallency innsiglað
bréf, sem Lincoln hafði fengið
mér til varðveizlu um morgun-
inn.
Bréfið var áritað til mála-
færzlumanns hans, og fyrir neð-
an utanáskriftina stóð skrifað
með hinni karlmannlegu rithönd
Lincolns: „Opnist tajarlamt ef
frú Holden dœmist sek uvi morð-
ið á eiginmanni sínum“.
„Er þetta játning?“ spurði
hún.
„Þér getið sjálfar lesið“, svar-
aði Lincoln.
HÚN RETE umslagið upp,
tók pappírsörk úr því, og las
42
HEIMILISRITIÐ