Heimilisritið - 01.07.1951, Qupperneq 22

Þegar allt var til reiðu og
hver um sig hafði gróðursett sitt
eftirlætisblóm, gekk guð gegn-
um garðinn til að virða fyrir sér
hin mörgu, fögru blóm. Að lok-
um kom hann að reit, þar sem
ekkert óx, en engill stóð og beið
í auð'mýkt.
„Hvers vegna hefur þú ekki
gi'óðursett nein blóm?“ spurði
drottinn.
Engillinn svaraði auðmjúkur:
„Þegar allir englarnir þustu fram
til að ná sér í blóm, var ég ekki
viss um, að neitt yrði eftir handa
mér, og því kaus ég heldur að
bíða og sjá til“.
Þessu svaraði guð: „Þú skalt
vera verndarengill látleysisins,
og dyggð þín skal ekki ólaunuð.
Eg mun prýð'a reit þinn litlum,
fögrum, angandi blómum, sem
líkjast augum þínum. Þessi
blóm skulu alla tíð vera tákn-
ræn fyrir látleysisdyggð þína,
en þau skulu ekki fengin rnönn-
unum í hendur. Þau skulu verða
eftir í paradís, svo mennirnir
geti séð, hvers þeir hafa farið
á mis fyrir hroka sinn“.
Þegar látlausi engillinn heyrði,
að fjólan ætti að verða eftir og
ekki koma í hendur mannanna,
bað hann, að svo yrði ekki.
„Fjólan“, sagði engillinn, „mun
ætíð’ minna mennina á, hvað þú
hefur sagt. Látið þá einnig eign-
ast hana“.
Og síðan, enn þann dag í dag,
finnum við fjóluna á sínum lát-
lausa stað inni í skóginnm, þar
sem hún teygir fram Htinn, blá-
an kollinn og virðist næstum
kalla til mannanna: „Æfðu þig
vel — hvern dag í dyggð fjól-
unnar — látleysi“.
Forn-Grikkir hafa fundið upp
aðra sköpunarsögu fjólunni til
handa, og um það segir Schiller:
„Hinir hugmyndaríku gömlu
Hellenar urðu auðvitað að' hafa
sérstaka sköpunarsögu fyrir fjól-
una.
Sólguðinn Helios varð ást-
fanginn af ungri stúlku, dóttur
Atlas. Stöðugt ásótti hann hana
með' glóðheitum geislum sínum,
en þar eð hún kærði sig ekkert
um hann, reyndi hún sífellt að
forðast hann. Hún þoldi þessa
ásókn ekki til lengdar, og sneri
sér til Zeus í bæn um hjálp.
Hann aumkvaðist yfir hana og
breytti henni í lítið blátt blóm.
Langt inni í skóginum var
hún falin, svo að Helios náði
ekki til hennar með geislum sín-
um, og þar blómstrar hún enn,
og það' er eins og hún sé ótta-
slegin og kvíðin yfir því, að sól-
geislarnir muni ná til hennar.
Þetta var sköpunarsaga fjól-
unnar hjá Hellenum, en þeir
urðu einnig að leysa úr því,
hvaðan hún hefði fengið hinn
fagurbláa lit, og skýringin var
20
HEIMILISRITIÐ