Heimilisritið - 01.07.1951, Blaðsíða 41

kliður rauf þögnina. Starfsfélag-
ar hennar fylltu stofuna, bros-
leitir á svip. Einn þeirra setti
körfu, prýdda rauðum og bláum
borðum, á skrifborðið' hennar.
„Flýttu þér að skoða í hana“,
sagði Minnie Archer áköf.
Konur og karlar á öllum aldri
þyrptust um Jenny, á meðan
hún leysti borðana með skjálf-
andi höndum.
„En hvað þið eruð góð“, sagði
Jenny og bæði hló og grét.
Þegar búið var að opna alla
pakkana og dást að innihaldinu,
sátu þau og borðuðu ís og hlógu
og gerðu að gamni sínu, en allt
í einu þagnaði hláturinn. Jenny
leit upp. Wirt Adamson gekk
gegnum skrifstofuna án þess að
líta til hægri eða vinstri. Var-
irnar voru samanbitnar, augun
reiðileg. í sama bili sló klukkan
fjögur. Þau höfðu skemmt sér
í vinnutímanum.
„Við höldum skilnaðarveizlu
fyrir Jenny“, sagði Minnie
Archer allt í einu. „Má ekki
bjóða yður ís, Adamson?“
„Nei, takk“.
Hann flýtti sér inn í einka-
skrifstofu sína og skellti á eftir
sér.
„Ó, þessi staur“, andvarpaði
Minnie. „Jæja, við verðum víst
að hypja okkur. Vei-tu sæl,
Jenny“.
Þau læddust burt eins og ó-
þægir krakkar, og Jenny var ein
eftir í skrifstofunni, sem allt í
einu tók að hringsnúast fyrir
augum hennar. Hún stóð upp og
leit ringluð umhverfis sig. Hatt-
urinn og kápan? Dyrnar? Ó, það
var satt, gjafirnar. Hún vissi
ekki, hvað hún átti við þær að
gera.
Svo var liringt. Ósjálfrátt tók
Jenny blýantinn og hraðritunar-
bókina og flýtti sér inn til
Adamsons.
„Hringduð þér?“ spurði hún
veikri, annarlegri röddu og datt
á gólfið.
WIRT Adamson raupaði jafn-
an af því, að hann væri ætíð
rólegur, hvað sem að höndum
bæri. En þetta sló hann alveg
út af laginu. Hann studdi fingr-
inum fast á bjölluhnappinn, en
enginn kom. Svo tók hann Jenny
í fangið' og bar hana yfir í djúpa
hægindastólinn við gluggann.
Hann sótti glas af vatni og
dreypti á hana.
Hvað nú, afáglapmn þinn?
sagði hann við sjálfan sig. Sendu
eftir manninurn hennar. Hvar
vinnur liann? Sendu eftir lækn-
inum. Hver er lœknir hennar?
Hann hljóp fram í ganginn til
að ná í einhvern kvenmann, en
fann enga. Hann þaut aftur inn
til Jenny. Augu hennar voru
galopin. Hún reyndi að segja
HEIMILISRITIÐ
39