Heimilisritið - 01.07.1951, Qupperneq 44

Hann kom auga á hnöttótt,
bert höfuð og rautt, hrukkótt
andlit, samanklemmd augu og
agnarsmáa fingur.
Undarlegt stolt greip hann.
Hann stóð andspænis krafta-
verkinu. Andspænis þessum litla
anga, sem var ávöxtur af ást
Toms og einkaritara hans, urðu
öll hans störf og ráðagerðir lítil-
mótleg og þýðingarlaus.
Hann heyrið' hratt fótatak inn
ganginn, leit við og sá Adele
koma.
„Wirt, elskan!“ Adele hljóp
til hans og lagði handleggina um
hálsinn á honum. Hún þrýsti
honum að sér, eins og hún ætl-
aði aldrei að sleppa honum
framar. „Ég — ég hélt þú hefðir
orðið fyrir slysi. Mér var sagt,
að þú værir í spítala. Ó, Wirt,
þú ert allt, sem ég á. Ef eitt-
hvað kæmi fyrir þig — ó, ég var
svo hrædd“.
„Nei,- það er ekkert að mér,
sagði hann. „Ég beið bara hérna
á meðan Jenny átti barnið.
Sjáðu!“ Hann benti hreykinn á
strangarin, sem hjúkrunarkonan
hélt á. „Það er stúlka og hún
er fjórtán merkur“.
En það leið löng stund áður
en Adele leit á barn Jenny. Hún
horfði á mann sinn, eins og hún
hefði aldrei séð hann fyrr.
ENDIR

Skrítlur
Httn: — A sunnudaginn leiSir Hall-
dór mig tipp að altarinu. (Skyndilega
alvarleg á svip og með samanbitnar var-
ir): En upp frá þvi skal hann ekki leiða
mig neitt.
#
Raharinn (óþolandi seinn að klippa):
— Þér eruð að byrja að verða gráhcerð-
ur.
Viðskiptavinurinn (gremjulega): —
Það er vel trúlegt. En mér þœtti gott
ef þér yrðuð btínir, áðttr en ég verð
hvíthœrður!
*
Dómarinn: — Spurningar mínar gera
yður víst ekki taugaóstyrka, frú mtn?
Vitnið: — Nei, ég er vön svona
spurningttm. Ég á sex ára dreng heima.
*
Hann: — Astin mtn, pabbi hefur
tapað öllttm auðœvttm stnum!
Hún: — Drottinn minn — ég hef
þá gifzt þér af ást . . .!
*
Unga skáldið: — Jteja, ritstjóri góð-
ur, getið þér þá alls ekki fundið neitt
frumlegt við kvteðin min?
Ritstjórinn: — Jú, stafsetninguna.
42
HEIMILISRITIÐ