Heimilisritið - 01.07.1951, Page 50

vissi, að Isred lokaði búðinni
ekki sjaldnar en fimm sinnum
á dag, á meðan hann og aðstoð-
armenn hans fóru til bænahúss-
ins til Jpess að lofa Allah.
Það var ekki um annað að
gera en bíða, en Carley átti erf-
itt með að leyna æsingu sinni,
er hann stóð þarna, klæddur
óaðfinnanlegum, hvítum hita-
beltisfötum og hallaði háum
líkamanum kæruleysislega upp
að múrnum. Því að hann var
kominn til að kaupa gullskrín-
ið með hinum dásamlegu gim-
steinum, fyrir tvö þúsund sterl-
ingspund, sem hann hafði á sér
í seðlum.
Allt var undirbúið, svo hann
gæti farið frá Indlandi þegar
í stað. Hann ætlaði með nætur-
lestinni til Bombey og þaðan á
skipi til Surabaya. Því að þegar
Isred færi með seðlana í bank-
ann í fyrramálið, myndi sann-
leikurinn koma í ljós. Þessir
nýju seðlar myndu ekki blekkja
neinn. bankamann.
Carley var neyddur til að
fara frá Indlandi. Hann hafði
þegar pantað farseðil undir
nafninu Dean Coleman, eins og
hann hét samkvæmt einu af
þeim fimm vegabréfum, sem
falin voru í fóðrinu á hand-
tösku hans.
Og hvað gullskríninu viðkom,
var það einstæður dýrgripur.
„Ég hef það einungis í umboðs-
sölu,“ hafði Isred sagt. „Það
tilheyrir Sayyid Emrah Ben,
einum af beztu viðskiptavinum
mínum, sem tekur mjög nærri
sér að láta það.“
Nafnið hafði þá ekki gefið
Carley neitt til kynna. En
seinna komst hann að því, að
Sayyid var svo tiginn og há-
heilagur maður, að það var tal-
inn mikill heiður að eiga við-
skipti við hann.
Allt í einu var grindahliðið
opnað. Litli kaupmaðurirm stóð
þar sveipaður hvítri silkiskikkju
og 1 vefjarhetti hans glitraði
stór gimsteinn.
„Fyrirgefðu að ég varð að
láta þig bíða úti í sólarhitanum,
Sahib. En það var þriðja bæn-
arstundin.“
„Það gerir ekkert til,“ sagði
Carley.
Hann gekk á undan Isred inn
í búðina, þar sem aðstoðar-
mennimir hneigðu sig fyrir
honum. Þegar augu hans fóru
að venjast rökkrinu, veitti hann
athygli tigulegum manni, sem
sat á sessum í einu horni búð-
arinnar — öldung, að minnsta
kosti áttræðum að aldri, klædd-
um fötum, sem voru jafn hvít
hári hans og hinu síða, liðaða
skeggi.
„Sayyid Emrah Ben,“ kynnti
Isred lotningarfullur.
48
HEIMILISRITIÐ