Heimilisritið - 01.07.1951, Qupperneq 62

lcgra. Joan lagðist á hart, óslétt gólfið.
Litlu síðar, þcgar kyrrt varð niðri, ákvað
hún að reyna að fá sér dálítinn blund,
áður cn tími yrði til að gera hina hættu-
legu tilraun.
Joan smáblundaði, cn hrökk upp aft-
ur og aftur í svitakófi. Það var eins og
andrúmsloftið væri mettað cinhvcrri
ógn, og þegar hún reis upp með verki
í öllum limum, hcyrði hún þrumuhljóð
í fjarska og vissi þá að cnn eitt of-
viðrið væri f nánd.
Þcgar ofviðrið dynur yfir, cr tæki-
færi fyrir mig að sleppa burtu, hugs-
aði Joan, og í sama augnabliki skall
snörp vindhviða á húsinu mcð slíkum
krafti, að það brast og brakaði í öllum
viðum þess.
Á cftir drunuðu þrumurnar. Elding-
arnar skutust cins og feikna eldspjót
gcgnum loftið, og svo byrjaði rcgnið að
strcyma niður. Það er ekki rétt að kalla
það rcgn, því það var cins og öll him-
insins ský tæmdust í einu vetfangi nið-
ur á húsþakið, cða cins og heilt útltaf
skylli yfir húsið. Hver þruman rak aðra,
cldingarnar glömpuðu og blossuðu,
stormurinn hvcin og öskraði.
Joan tók viðbragð, við hvcrja hvinu.
Hvað cftir annað varð hún gripin ofsa-
hræðslu, scm henni tókst aðcins að
vinna bug á mcð því að beita öllu vilja-
þrcki sínu.
„Nú vcrð ég að rcyna að sleppa,“
sagði hún upphátt. Þcir innfæddu voru
alltaf hræddir við þrumuveður. „Þcir
þora cf til vjll alls ekki að hrcyfa sig
af hræðslu og angist, þótt þeir sæju mig.
Allt veltur á því, hvort Doyle heyrir til
mín cða ckki. En ég vcrð að eiga það
á hættu nú, annars vcrður það of seint.“
Það virtist óhugsandi, að Doyle gæti
heyrt til hcnnar í þessum hávaða, og
Joan gætti þcss að fara sem varlegast,
meðan hún losaði járnlokuna úr kengn-
um og opnaði lofthlerann mcð mcstu
erfiðismunum. Hún gægðist niður og
sá cngan í herberginu, cn ljós logaði á
borðinu. Einnig logaði ljós í innra her-
berginu og dyrnar að því stóðu opnar.
Joan hugsaði sér þann mögulcika, 'að
Doyle svæfi vegna of mikillar drykkju
og blóðmissií, þrátt fyrir ofviðrið, eða
að hann yrði hennar ckki var, vcgna
ofviðrisins, þó hann væri vakandi.
Hún hafði ákafann hjartslátt, er hún
sveiflaði sér frá loftsopinu niður í járn-
stigann. Mcðan hún gekk niður stig-
ann, hafði hún ekki augun af dynin-
um að bakhcrbcrgjnu og sá því ekki,
þegar svarti Doyle Iæddist fram úr einni
kojunni, rétt við stigann. Hún æpti upp
yfir sig af ótta, cr hann tók utan um
hana, næstum á sama augnabliki og hún
steig niður á gólf. Hún var svo lömuð
af undrun og hræðslu, að luin gerði
næstum cnga tilratin til að losna frá
honum. Hún sá Doylc bæra varimar,
cn gat ckkcrt heyrt hvað hann sagði,
því að í sama bili rcið þruma yfir.
„Ofviðrið kom þér þá til að breyta
um skoðun, svo að þú sncrir aftur til
herra þíns! “ hrópaði hann í cyra hcnn-
ar.
Joan kinkaði kolli. Hún sagði við
sjálfa sig, að eina von hennar væri að
láta sem hún gæfist upp og gera sér far
um að láta ckki sjá á sér hræðslu. Hún
varð að lcika hlutverk sitt eins eðlilega
og unnt væri, og því lagði hún báðar
hendur um háls Doyles og þrýsti sér
að honum. (Frh. í næsta hefti)
60
HEIMILISRITI9