Heimilisritið - 01.10.1951, Page 25

meiri. Það mynduð þér hafa
skilið ef þér hefðuð þekkt Bend-
er! Hann er ekki einn af þeim,
sem kveinka-r sér. Og þér mynd-
uð skilja okkur báða betur, ef
þér þekktuð eitthvað til baðm-
ullariðnaðarins! Það er ekki allt-
af eintóm kaupsýsla, heldur oft
öllu fremur tafl! Maður vinnur
ekki alltaf sakir peninganna,
sem í húfi eru hverju sinni, held-
ur sökum æsingarinnar, sem í
því felst, að verða sigurvegari!“
Lettie svaraði engu. Hún stóð
og einblíndi á skírteinið, sem var
innrammað yfir skrifborðinu
lians:
Fyrír hreysti oij hugrekki um-
jram þær kröfur, sem skyldun
bauð, stóð þar.
„Eg vissi ekki, að þér væruð
. . . hetja!“ sagði hún.
„Ah!“ svaraði liann vand-
ræðalega. „Það er líka full mik-
ið sagt, að' halda því fram. Það
hefðu allir gert það sama í mín-
um sporum. Við skulum ekki
vera að fást um það!“
Hann hafði talað ákveðið og
afgerandi, en augnaráð hans var
í mótsetningu við orðin, því að
augun voru dreymandi, eins og
hann lifði aftur upp mikla at-
burði. Hann var þá hégómlegur;
hugsaði Lettie með sjálfri sér.
„Þér björguðuð manni!“ sagði
hún í spaugi.
„Já ... liðsforingja nokkrum!
Hann lézt seinna ... Fay er
dóttir hans!“ bætti hann hik-
andi við.
„Dóttir hans!“ hrópaði Jættie.
„Já! Og móðir Fay andaðist
að' barnsförum. Þrem mánuðum
eftir lát mannsins! Leiðist yður
að heyra það?“
„Nei!“ svaraði Lettie ákveð-
ið.
„Ég elskaði móður Fav!“ hélt
hann áfram lágt. og blátt áfram.
„Þess vegna var það svo ákaf-
lega eðlilegt að ég tæki barnið
hennar að mér. Við höfðum
þekkzt frá því við vorum tæp-
lega meira en stór börn sjálf . . .
en svo frétti ég á vígvöllunum,
að hún hefði heitbundizt hon-
um . .. hinum. Fay veit ekki,
að ég er ekki hinn rétti faðir
hennar“.
Lettie horfði aftur á orðin:
Umfram þær kröfur, sem skyld-
an bauð!
„Þér skuluð ekki minnast á
það við Fay ... ég ætla sjálfur
að segja henni frá því, einhvern
tíma þegar hún er orðin nógu
stór og skynug til þess að skilja
slíka hluti! Þakka yður fyrir að
þér komuð sjálfar með þennan
gleðilega boðskap um Fay! Fg
fer nú niður í skrifstofurnar . . .
viljið þér gjöra svo vel að koma
þangað', ef eitthvað skeður?“
ÞEGAR LETTIF var komin
OKTÓBER, 1951
23