Heimilisritið - 01.10.1951, Síða 57

Ég sagði við sjálfan mig, að ást þín
væri svo sterk að þú myndir halda á-
fram að elska mig, þrátt fyrir hið illa,
sem ég gerði þér. Ég sagði við sjálfan
mig, að með því að halda loforð mitt,
myndi ég fá þig til að skdja, að ást
gctur bæði haft í för með sér þjáningu
og mestu sælu. Það var ætlun mín að
skýra þctta allt fyrir þér og biðja þig
fyrirgefningar á því illa, sem ég hafði
gcrt þér, en þegar ég flýtti mér heim
frá pcrluvciðistöðinni, varstu horfin.
Nú bið ég þig ekki fyrirgefningar, því
að sú lexía, sem ég hef gefið þér, er þér
til cngra nota, þar sem þú, að þinni
eigin sögn, hatar mig og fyrirlítur og
ckkcrt í veröldinni getur fcngið þig til
að fyrirgefa mér. Af þcssu skilst mér
að þú hafir ekki hugmynd um, hvað ást
er í raun og veru. Það cr ef til vill hé-
gómlegt af mér að játa þctta allt fyrir
þér, segja þér að ég muni elska þig
alltaf, cn ég *vildi gjarnan sanna .. .“
Hann þagnaði og rak upp hlátur.
,,Til hvers er þetta annars?“ bætti hann
við. „Ég er víst að gera tilraun til að
sanna of mikið. Sá sem sannar of mikið
sannar ekkert, segir gamalt máltæki."
Um Icið og honum varð litið út til
hafsins, tók hann ósjálfrátt sígarettu úr
veski sínu og handfjatlaði hana utan við
sig. Joan stóð hreyfingarlaus og horfði
á hann stórum augum. Hún vissi ekki
hverju hún átti að trúa, eða hvað hún
ætti að halda. Hjarta hennar sló órólega.
Hún gat varla stillt sig um að hrópa
upp, að hún elskaði hann og væri reiðu-
búin til að fyrirgefa allt. En hún þagði
af ótta við, að þetta væri aftur upp-
gcrð hjá honum og aðeins cnn ein til-
raun til að auðmýkja hana.
Joan horfði með cftirvæntingu á Hil-
ary, meðan hann kveikti í sígarettu sinni.
Hún óskaði þcss innilega, að hann sneri
sér að hcnni og bæði hana fyrirgefning-
ar. En næstu orð hans verkuðu eins og
kuldahrollur, sem smaug gegnum hjarta
hennar.
„Það hljómar cf til vill ókurtcislega
í eyrum, en þýðingarmesta verkefnið
fyrir mig nú, er að finna út, hvcrnig
ég á að losna við þig,“ sagði Hilary,
„Ef ég reikna ekki mjög skakkt, dreg-
ur nú til ócirða hér á Muava, og það
mun ekki verða neitt þægilegt fyrir þig
að búa hér. En vandamálið cr, hvcrnig
ég á að koma þér héðan.“
„Af hverju heldurðu að dragi til ó-
eirða?“ spurði Joan.
„Við Ugi höfum drepið fimm menn
úr frumskógaættflokknum og höfðing-
inn mun krefast að minnsta kosti jafn-
marga af okkar mönnum. Hér gildir
reglan líf skal með lífi gjalda. Ég get
fullvissað þig um, að ófriður milli eyjar-
skeggja innbyrðis, þótt í smáum stíl sé,
getur verið óþægilegur, þegar um er
að ræða hausaveiðara og mannætur. Á-
hrif mín yfir ættflokknum hér við
strandsvæðið eru ekki svo stcrk, að ég
gctj haldið aftur af þeim, þcgar á þá er
ráðizt. Það væri líka sjálfsmorð að reyna
það, því án verndar þcirra væri ég illa
staddur."
„Er engin leið til að koma í veg fyrir
óeirðirnar?" spurði Joan.
„Ég hcf enga trú á því,“ svaraði Hil-
ary. „Ég treysti ekki á loforð Howes
um að stytta svarta Doyle aldur, og ég
veit fyrir víst, að Doyle mun æsa ætt-
flokk sinn til árásar á okkur, í von um
að hann nái þér aftur á sitt vald, og
OKTÓBER, 1951
55