Heimilisritið - 01.10.1951, Blaðsíða 59

„Þú skalt ekki taka minnsta tillit til
þess,“ svaraði Hilary kæruleysislega.
„Það er alveg sama, hvað um mig verð-
ur hér eftir, og ég óska ekki eftir að
fara frá Muava.“
„Og þá er líklega nokkuð sama, hvað
um mig verður nú, þar sem þú hefur
hefnt þín á mér og eyðilagt líf mitt!“
sagði Joan skyndilega æst.
Það bæði móðgaði hana og særði, að
Hilary skyldi halda að hún hefði daðr-
að við svarta Doyle og að hann var fús
til að lofa henni að fara og stofna lífi
sínu í hættu, ein í litlum báti, aðeins
með sáralitlum líkum til að komast til
einhvcrrar eyjar eða rekast á skip. Og
þessu stakk hann upp á við hana, sam-
tímis því sem hann fullyrti að hann
elskaði hana. Henni var einnig skap-
raun að því, að hann trúði bersýnilega
orðum Doyles um hana, og að hann
skyldi ekki skilja það, að hún hafði
flúið aðeins af því að hún elskaði hann.
Aðeins það, að hann skyldi halda að
hún hefði daðrað við annan mann, var
stór móðgun við hana. Hún fór að
ganga um gólf á svölunum, og Hilary
veitti henni athygli með sársaukakenndu
og undandi augnaráði.
„Ef ást þín hefði verið nógu sterk
til að standast þá raun, sem þú settir
mig í, hefði ekki verið um það að ræða
að líf þitt væri eyðilagt,“ sagði hann
loks. „Ég setti þig í sömu raun og þú
mig, þegar við fórum frá Bora Bora.
Glcymdu því ekki, að það varst þú,
sem byrjaðir þennan leik. Það sem ég
hef gert, er aðeins mótlcikur. En nú
hugsa ég að við höfum jafnað metin.
Og þó — vinningurinn er víst þín meg-
in, þar sem ég er alltaf ástfanginn af
þér og þar sem ég mun aldrei elska aðra
konu. En ást er bara lcikur fyrir þig,
og þú skemmtir þér við að gera karl-
mcnn ástfangna af þér og kasta þeim
svo frá þér aftur. Þú kvartar yfir að líf
þitt sé eyðilagt, en ég er viss um að þú
byrjar aftur þitt fyrra líf, þegar þú
kemur aftur til manna og getur haldið
áfram þínum glaða leik með hjörtu
og tilfinningar annarra.“
Joan stanzaði fyrir framan hann, eld-
rjóð í andliti. Augu hennar leiftruðu og
hún kreppti hnefana.
„Þú gerðir mig ístöðulausa með því
að ljúga að mér, alveg cins og þú lýgur
að mér núna, þegar þú fullyrðir að þú
elskir mig.“ sagði hún með ástríðu-
fullri æsingu. „Ef þú hefðir elskað mig,
hefðirðu fyrirgefið allt, og þig myndi
ekki hafa dreymt um að gera mér mein
eða litillækka mig. Hefðirðu elskað mig,
myndirðu hafa trúað því sem ég sagði
þér, viðvíkjandi Peter Merrifield — ég
sagði ekkert annað cn sannleikann um
það mál — og þá hefðirðu ekki hugsað
um að hefna.“
„Ég hcf sagt þér, Joan, að ég sór
hátíðlegan eið,“ tók Hilary fram í fyrir
henni, en Joan tók varla eftir hvað hann
sagði.
„Ef þú elskaðir mig, myndi þér ekki
hafa svo mikið sem dottið í hug, að ég
hefði daðrað við svarta Doyle, eða að ég
væri blóðsuga, sem blátt áfram lifði á
því að sjúga hjartablóð," hélt hún á-
fram flaumósa. „Þú hæðir mig með því
að halda því fram, að ég viti ekki hvað
ást sé, en þú virðist ckki heldur vita
það sjálfur. Aðferð þín til að útskýra
fyrir mér, hvað ást væri, var sú að auð-
mýkja mig og litillækka eins og framast
OKTÓBER, 1951
57