Heimilisritið - 30.05.1953, Page 8

ég að fara á bak viS sjálfa mig.
Ég ætlaSi ekki þangaS, ég vildi
þaS ekki. . . . MeS sjálfri mér
vissi ég þó, aS ég myndi mæta
á tilteknum tíma.
£g ávítaSi mig harSlega á leiS-
inni í leigubílnum. En þaS var
of seint . . . ég hefSi auk þess
tekiS ákaflega nærri mér, ef ég
hefSi ekki fariS á þetta stefnu-
mót.
Hassem beiS eftir mér. . . .
Þessi fágaSi, viSsjáli maSur var
í austurlandabúningi, þegar ég
kom. Hann minnti mig á mynzt-
ur í persnesku teppi. Hann tók
mig í faS.n sér, og atlot hans voru
hvort tveggja í senn villimannleg
og blíSleg, ruddaleg og ástúSlég
— margfallt ástríSufyllri en þau,
sem maSurinn minn hafSi nokkru
sinni auSsýnt mér. I hinni hættu-
legu hrifningsvímu minni varS
mér sannleikurinn aS nokkru ljós.
Eg tilheyrSi Hassem meS húS og
hári, og mér fannst þessi Fata
Morgana Austursins hafa gleypt
sál mína gersamlega.
Þannig hélt þessu áfram vikum
saman. ASeins eitt ský kom á
ástarhiminn okkar — vísbending-
in um aS Hassem þyrfti brátt aS
fara.
ÞaS var maSurinn minn, sem
fyrst flutti mér þennan grimmdar-
fulla boSskap. I símskeyti frá föS-
ur Hassems, sem var forstjóri fyr-
irtækisins, sem Hassem starfaði
hjá, var Hassen boSiS aS koma
heim eins fljótt og honum væri
unnt.
£g var alveg utan viS mig, þeg-
ar ég hitti hann næst. Kjökrandi
kastaSi ég mér í fang ástmanns
míns.
,,Hassem . . . Hassem . . . Þú
ferS aS fara. ..."
Á milli ekkasoga og kossa
skrapp upp úr mér þetta brjál-
semislega hróp:
,,Ástin mín, ég get ekki lifaS
án þín. . . . Taktu mig meS. ..'!"
Hann tók viSbragS, eins og
hann hefSi fengiS rafstraum í sig,
virti mig lengi fyrir sér, án þess
aS ég gæti getiS mér til um hugs-
anir hans. Loksins sagSi hann :
,,Er þér alvara ? Þú hlýtur aS
skilja, aS þaS er ekki hægt . . .“
Eg boraSi nöglunum inn í axlir
hans undir þunnu, ísaumuSu
treyjunni, sem hann var alltaf í
á stefnumótum okkar.
,,Ekki hægt . . . ? Og ást okk-
ar . . . er hægt aS segja þaS sama
um hana ? ‘ ‘
Hann útlistaSi fyrir mér þaS
hneyksli, sem verSa myndi —
upplausn heimilis míns, allar hin-
ar hræSilegu afleiSingar, sem
slíkt flan hefSi í för meS sér. Eg
starSi agndofa á hann, fyrst
furSu lostin, svo angistarfull. Með
sársaukastunum veitti ég útrás
6
HEIMILISRITIÐ