Heimilisritið - 30.05.1953, Síða 27

Þessi síðustu orð voru eins-
konar varnagli fyrir mig, en Cyn-
thia þreif hann svo til strax úr
höndunucn á mér.
,,Já, svo sannarlega mun ég
það ! Eg mun aldrei elska neinn
annan en Pétur — aldrei !“ sagði
hún og hló. ,,Og ég veit hvað
ég geri. Ég læt svo sem ég hafi
gléymt Pétri, þá kemur pabbi
hingað með mig aftur, og þá get-
um við — Pétur og ég — hitzt
á laun. Þú hjálpar okkur áreiðan-
lega til þess, Janet, er það ekki ?“
,,Jú, það skal ég gera. Ég skal
gera allt, sem ég get til þess, að
þið Pétur verðið hamingjusöm,"
lofaði ég.
Og loforð mitt hélt ég. I hverri
viku fékk ég bréf frá Cynthiu, og
vikulega færði ég Pétri bréf frá
henni. Hann var þakklátur fyrir
aðstoð mína. Við vorum óaðskilj-
anlegir félagar, því við áttum
sameiginlegt leyndarmál. Tvisv-
ar sinnum sýndi Pétur mér bréf
frá Cynthiu. Hún sagðist elska
hann eilíflega; hún myndi vilja
búa með honu.m upp á hana-
bjálka, ef ekkert betra fengist, og
vera hreykin og hamingjusöm,
þrátt fyrir fátæktina ! Bréf Cyn-
thíu til mín voru hins vegar full
af lýsingum á lífinu um borð í
skipinu, ferðalögum og lifnaði í
ýmsum hafnarbæjum, og auk
þess var heilmikið um allan þann
sæg af karlmönnum, jafnt ungum
sem gömlum, sem voru bandvit-
lausir í henni.
Því miður kom ekki nein sér-
stök óvænt gáfa eða hæfileiki í
ljós hjá Pétri nú fremur en áður,
þannig að hann gæti orðið fræg-
ur. Hann stritaði hins vegar eins
og jálkur og nurlaði hverjum eyri,
sem hann vann sér inn og gat án
verið, enda þótt hann yrði fyrir
bragðið að neita sér um ýmislegt,
sem ungir menn telja til sjálf-
sagðra lífsþæginda.
CYNTIA kom heim úr heims-
siglingu sinni um svipað leyti og
ég átti tuttugu og eins árs afmæli.
Majmma sendi henni heimboð,
sem hún af nærfærni hafði sett
inn í einkabréf til Selesen. Hann
svaraði um hæl:
. . og þar sem margt ungt jól\
mun \o,vm, og jbér eru8 sjálf gest-
gjaji, sé ég enga ástœÖu til að
meina dóttur minni að fa/ja á móti
hinu vingjarnlega boði yÓar. En
að sjáljsögðu treysti ég því, að
þér hajið með allri leynd vaþandi
auga á því, sem gerast h^ann með-
an á hófinu stendur. . .
Cynthia leit jafnvel glæsilegar
út en nokkru sinni fyrr, og var
þó varla á það bætandi. Hún
kyssti mig innvirðulega og lagði
stóra pappírsöskju í fangið á mér.
,,Þetta er handa þér, Janet, og
SUMAR, 1953
25