Heimilisritið - 30.05.1953, Blaðsíða 50

en allt í einu rétti hún fram lóf-
ann og hélt honum upp að ancl-
liti hans. I lófanum lá hlutur,
ofurlítið stærri en dúfuegg.
Hann kipptist við, og hikandi
tók hann steininn. Hann velti
honum og sneri milli fingranna
og sagði síðan af mikilli geðs-
hræringu:
„Drottinn minn, hvílíkur
gimsteinn!“
„Eg' fann hann hérna niður
með ánni“, sagði hún.
Hann svaraði ekki, kipraði
aðeins saman augun. Þegar hann
sneri steininum, ljómaði af ó-
sléttum flötunum. Hann vissi
nóg um gimsteina til að' vita, að
hann hélt á glærum demanti, og
að hann táknaði heil auðæfi.
Andlit hans varð fölt, og honum
varð þungt um andardráttinn.
„Lízt þér vel á hann?“ spui'ði
hún.
„Þó ég þrælaði alla ævi eins og
vitlaus maður, myndi ég ekki
vinna mér inn eins mikið og
hann er mikils virði“, sagði hann
hásri röddu.
„Eigðu hann þá“.
„Já, en skilui'ðu ekki, að þetta
er demantur, sem er eins mikils
virð'i og þúsundir uxa?“ spurði
hann æstur.
„Þá þarftu ekki lengur að
busla í ánni“, sagði hún bros-
andi.
„Eg get ekki tekið við hon-
um“, sagði hann dauíur.
„Fleygðu honum þá í ána“.
Blóðið steig upp í andlit hon-
um. Nú var hann reiður. En
honum rann reiðin samstundis.
Nagami hafði engan skilning á
verðgildi demanta.
„Elskar þú mig ekki lengur?“
spui'ði hún og það var kvíði í
röddinni.
Hann ætlaði að svai-a, en úr
því varð ekki annað en óskilj-
anlegt muldur. Demanturinn
hafði komið honum úr jafnvægi.
Hann sat eins og í leiðslu.
Namagi spratt upp. Hún skalf
einnig af æsingu. Það brann
reiði í brúnum axigunx hennar og
hvítar tennur bitu um neðri vör-
ina. Hann benti henni að vera
kyrri, en eins og stvgg hind þaut
hún út á reyrsléttuna.
Og svo rofað'i til í huga hans.
Víman rann af honum, og hann
var aftur rólegur. Hann vai'ð að
ná í Nagami og segja henni, að
hann elskaði hana enn.
HANN stóð upp og ætlaði að
ná í riffilinn sinn, sem lá í bátn-
um, en rödd sagði kalt og ógn-
andi að baki honum:
„Ég held á skammbyssu, og
þú ert óvopnaður? Fleygðu frá
þér demantinum og réttu upp
hendurnar“.
48
HEIMILISRITIÐ