Heimilisritið - 30.05.1953, Síða 54

herbergi. Hann sagði, að vika-
pilturinn sinn væri mjög veikur,
svo hann bar sjálfur farangur
okkar upp.
Við André settumst inn í veit-
ingastofuna. Regnið dundi á
gluggunum og stormurinn
gnauðaði umhverfis húsið —
það var allt annað en fýsilegt
að vera úti á slíku kvöldi.
Auk okkar var einn gestur í
veitingastofunni, hár, þreklegur
maður, dökkhærður og rauð'-
þrútinn í andliti. Hann sat við
lítið borð og virtist hafa framúr-
skarandi matarlyst, og hann
drakk meira en nokkur maður
hefur gott af.
Hann heilsaði okkur vingjarn-
lega og kynnti sig sem Valéry
lækni. Hann var kominn til að
líta eftir sjúklingnum uppi á
loftinu.
„Hann er hættulega veikur,
svo ég verð hér í alla nótt“,
sagði hann,
„Hvað er að honum?“ spurði
óg.
„Lungnabólga“, sagði læknir-
inn. „Hann er —“ svo þagnað'i
liann, því nú var hringt, hátt og
skerandi.
„Þetta er víst presturinn.
Ungi pilturinn er kaþólskur. Nú
fer ég og opna fyrir honum“.
Hann fór, og við André sát-
um eftir þegjandi og hlustuðum
á regnið og storminn.
Svo leit gestgjafinn inn til
okkar.
„Ég er búinn að kveikja upp
inni í litlu setustofunni", sagði
hann. „Læknirinn og séra Grog-
ant sitja þar yfir glösum. Þeir
báðu mig að spyrja, hvort lierr-
arnir vildu setjast hjá þeim?"
„Við þökkum, það er okkur
nægja“, sagði ég og stóð upp.
LÆKNIRINX og presturinn
sátu fyrir framan arininn. Þeir
buðu okkur að setjast þar einnig.
Presturinn var gráhærður, en
nýlega kominn til þorpsins, aft-
ur á móti hafði Valéry lækuir
verið þarna í mörg ár.
Talið beindist brátt að göml-
um þjóðsögum, þyí næst barst
það að afbrotum, og það hófust
ákafar umræður um nýjar, sál-
fræðilegar aðgerðir gagnvart af-
brotamönnum.
Allt í einu leit læknirinn á
klukkuna. „Afsakið mig stund-
arkorn“, sagði hann, „en nú
verð ég að líta til sjúklingsins“.
Svo fór hann upp á loftið.
Presturinn, André og ég sát-
um um stund þegjandi, en
svo var þögnin rofin af rödd,
sem sagði:
„Má ég koma inn, herrar
' • *)<<
mimrr
Við litum snöggt við, og ég,
52
HEIMILISRITIÐ