Heimilisritið - 01.08.1953, Qupperneq 52

„Rakarinn! Hann gengur ein-
nritt þarna.“
Hann benti á háan, ungan
mann, sem gekk eftir götunni og
hélt á tösku í hendinni. Jacques
hljóp til hans og ávarpaði hann.
En sjaldan hafa frá upphafi
heims hittzt tvær manneskjur,
sem voru eins utan við sig og
þeir. Það var hægt að afsaka Jac-
ques, því hann var svo niður sokk-
inn í að hugsa um Madeleine, en
Alfred, ungi rakarinn, var hrein-
asti svefngengill.
,,Eruð þér rakarinn?“ spurði
Jacques.
,,Já,“ svaraði maðurinn.
,,Getið þér klippt mig ?“
„Sjálfsagt. Undir eins.“
,,Þá skulurn við verða sam-
ferða.“
,,Já gott.
Án frekari samræðna gengu
þeir af stað. Þeir héldu báðir,
hvor fyrir sig, að hinn réði leið-
inni. Jacques áleit, að rakarinn
væri að fara með sig í rakara-
stofuna, og rakarinn, sem enga
rakarastofu hafði, en gekk í hús
til viðskiptavinanna, var sann-
færður um að ,,Parísarbúinn“
væri að fylgja honum heim til
sín.
Þar sem sólin skein beint í aug-
un á Alfred, gekk hann þvert
yfir götuna til þess að komast í
skugga. Jacques hélt, að rakar-
inn byggi í húsinu hinum smegin
við götuna og nam því staðar við
húsdyrnar.
Alfred áleit, að það væri
þarna, sem Jacques ætti heima,
vék til hliðar og sagði kurteis-
lega :
,,Gjörið þér svo vel, vill herr-
ann ekki ganga á undan.“
Þeir fylgdust að inn, fyrst inn
gang og því næst inn í herbergi,
þar sem allt var í megnustu ó-
reiðu.
Saéngurfötin löfðu fram af
rúmstokknum. Náttkjóll var í
vcðli á gólfteppinu við hliðina á
inniskóm og gagnsæum kven-
sokk. Á öllum stólum lágu ýmis-
konar kvenflíkur, og Jacques
fannst kona rakarans ekki halda
heimijinu sérlega snyrtilegu.
,,Fólkið úti á landi er víst ekki
að súta það, þó ekki sé allt í röð
og reglu,“ hugsaði hann með sér.
Hann settist fyrir framan snyrti-
borðið og tók eftir því með ógeði,
að þvottaskálin var full af sápu-
skólpi. Og sl^ólpfatan á gólfinu
var svo full að næstum flóði út
af. . . .
Þótt merkilegt kunni að virðast,
var samt mjög góður og þægileg-
ur ilmur í stofunni, sem varla var
að vænta að finna hjá þorpsrak-
ara.
Alfred lagði skæri sín og greiðu
með varúð á marmaraplötuna.
50
HEIMILISRITIÐ