Heimilisritið - 01.08.1953, Síða 59

réttmætur miljónaerfingi. Var
þetta einhver leikur hjá þeim ?
En það fannst honum ekki trú-
legt. Vissi frú Manton hvar dótt-
ir hennar var og hvað hún hafði
fyrir stafni ? Af viðkynningu
sinni við frúna dró Dalli þá á-
lyktun, að það væri harla ósenni-
legt.
Hver var þá skýringin ? Hann
ákvað með sjálfum sér, að reyna
að finna það út, en að svo kocnnu
minntist hann ekki á þetta við
neinn, ekki einu sinni Petuniu.
Hann ætlaði að sæta lagi, koma
Katrfnu að óvöru um vitneskju
sína og sjá hvernig henni yrði
við.
Það var Ralph, sem gaf hon-
um tækifærið, sem hann var að
bíða eftir. Dalli sat einn daginn
í hægindastól í dagstofunni og
lézt vera að lesa í bók, en var í
raun og veru að velta fyrir sér
vandamálinu, sem var efst í huga
hans. Hann heyrði að Ralph bað
Kára um að skreppa með áríð-
andi bréf til Teeford tafarlaust.
Það fannst Dalla í sjálfu sér dá-
lítið undarlegt, því það var sama
hvenær bréf Ralphs yrði látið í
póst, engin ferð yrði frá Teeford
fyrr en klukkan sex. Kári tók
bréfið, og litlu síðar sá Dalli hann
leggja af stað. Ralph gaut flýtis-
lega til hans augunum og hvarf
svo bak við húsið. Dalli lagði við
ÁGÚST, 1953
hlustirnar og heyrði hann svo
læðast upp bakdyrastigann.
Hann renndi grun í, hvað hús-
bóndinn hefði í hyggju. Oftar en
einu sinni hafði hann tekið eftir
þeim girndaraugum, sem Ralph
leit á Katrínu.
Hann ákvað af skyndingu að
elta Ralph. Þetta var á þeim tíma,
sem vinnufólkið var lítið á stjái,
það var góður tími frá því há-
degisverðurinn hafði verið snædd-
ur, og enn var ekki kominn tími
til að undirbúa eftirmiðdagskaff-
ið. Hann fór hljóðlega á eftir
Ralph upp bakstigann.
Ralph fór upp á efsta loft og
gekk svo inn þröngan gang.
Hann opnaði dyr innarlega í
ganginum, gekk inn án þess að
berja að dyrum og lokaði hurð-
inni á eftir sér.
,,0—ho,“ hugsaði Dalli,
,,hann er að manga til við eina
vinnukonuna. Og ég held ég viti
hver það er.“
Hvað átti hann að gera ? Hann
átti ekki gott með að njósna um
gestgjafa sinn, jafnvel þótt málið
varðaði Katrínu. En ef nú aðdá-
unin væri ekki gagnkvæm ? Væri
þá ekki skynsamlegt að koma
Katrínu til aðstoðar ?
Hann stóð í sömu sporum um
stund og reyndi að komast að ein-
hverri heppilegri niðurstöðu.
Hann hafði næstum ákveðið að
57