Heimilisritið - 01.07.1956, Qupperneq 11

gctnga úr skugga um það, að
starfsemi hjarta og lungna sé
eðlileg. Hlustpípan varð mitt tákn
um sjálfsaga læknisins og algert
sjálfstæði.
Löngu áður en ungur læknir er
kominn svo langt í sínu fagi, að
hann getur farið að starfa sjálf-
stætt, er þessi veggur milli hans
og kvensjúklinga hans, orðinn
svo sterkur, að í gegnum hann
verður ekki komizt, en svo koma
þessar undantekningar; konurnar
sem hafa einsett sér að brjóta
niður múra Jeríkó->borgar.
Þær eru frábrugðnar þessum
ungu stúlkum, sem sitja í biðstof-
unni og búa sig undir að hefja
nektarsýninguna. Þetta eru kon-
urnar, sem hafa fengið þá flugu
í höfuðið, að þær séu ástfangnar
af lækni sínum.
Gjafir
Þær senda lækninum gjafir,
bjóða honum í síðdegiskaffi, hitta
hann af ,,tilviljun" á götunni, og
koma á allan hátt þannig fram að
vesalings læknirinn veit ekki sitt
rjúkandi ráð. Karlmaður, sem ger-
ir sér ekki grein fyrir því, hvað
slíkum konum getur dottið í hug,
yrði ef til vill hrifinn af þessum
aðförum, en læknirinn þekkir
þetta betur.
Hann veit nefnilega, að sumar
konur eru þannig gerðar, að þær
geta ekki orðið ástfangnar, nema
því aðeins að einhver hindrun sé
í veginum, sem fyrst verði að
sigrast á. Þær líta á karlmanninn
og þá einkum á lækninn, sem eins
konar vinning, sem einungis sé
hægt að vinna eftir einhverjum
krókaleiðum. Sumar þeirra verða
ástfangnar af giftum mönnum ■—
aðrar af læknum.
Skömmu eftir að ég byrjaði að
starfa sjálfstætt, var ég kvaddur til
konu, sem bað mig um að líta á
börnin sín. Það var ekkert að
þeim, og það sagði ég henni
hreint út.
,,En viljið þér ekki gjöra svo vel
að koma í næstu viku, þó ekki
væri nema til að róa mig?” spurði
hún. Eg lofaði þvf.
„Þá verða börnin í skólanum,"
bætti hún við blíðlega, þegar hún
fylgdi mér til dyra.
Ég fór ekki aftur. En þessi sama
kona hefur legið eins og mara
á mér æ síðan. Hún sendir mér
flösku af dýru víni á hverjum jól-
um. Hún hefur méira að segja
komizt að þvi, hvenær ég á af-
mæli og þá sendir hún mér gjafir.
Vindlakassa, bækur og meira
vín. Ég ætti kannske að gleðjast
yfir þessum þakklætisvotti sjúkl-
ings og ánægju með mig sem
lækni, en það geri ég alls ekki.
Frá sjónarmiði læknis er þessi
kona ekki heilbrigð og gjafir
JÚLÍ. 1956
9