Heimilisritið - 01.07.1956, Blaðsíða 18

vissi ekki hvaðctn á sig stóð veðr-
ið og átti nóg með að verja sig.
Jack réðist beint að hinum risa-
vaxna kúreka, pataði andartak
og greiddi honum síðan leiftur-
snöggt vinstrihandarhögg, sem
kom Willard til að riða. Áhorfend-
ur stóðu upp, hrópin og köllin
urðu ákafari og háværari. Will-
ard reikaði eins og svefngengill
og ranghvolfdi augunum, en nýtt
snöggt vinstrihandarhögg lokaði
öðru auganu á honum.
Fimmtíu sekúndur voru búnar
af keppninni, þegar heimsmeist-
arinn hné niður á gólfið. Dómar-
inn taldi, og á fimm reis hinn
ósjálfbjarga Willard upp. Demp-
sey stóð tilbúinn að ráðast á Will-
ard, þegar hann var nokkurnveg-
inn kominn á fæturna. Á Willard
dundu höggin frá öllum hliðum.
Hann reikaði dálítið, áður en
hann hné aftur niður í hrúgu.
Hann stóð aftur upp, og var enn
sleginn niður. Það blæddi nú
mjög úr honum, bæði augun voru
lokuð og nefið rifið. Þegar hringt
var eftir fyrstu lotu, höfðu áhorf-
endur séð heimsmeistara sleginn
niður sex sinnum, og bjargað í
sjöunda sinn af bjöllunni. Willard
hafði verið kastað á kaðlana og
meðhöndlaður eins og boxbolti af
hinum æðisgengna Dempsey.
Búizt var við, að úrslitin myndu
koma í ar;narri lotu. En í hléinu
hafði Willard fengið nýjar leið-
beiningar frá þjálfara sínum, og
forðaðist af fremsta megni hin
hræðilegu vinstrihandarhögg
Dempsey. Dempsey sjálfur fór sér
nú líka hægar, fullviss um, að
hann hefði keppnina þegccr í
hendi sér. Kúrekarisinn skjögraði
líka dálítið í þessari lotu, en stóð
hana af sér. Urslitin komu í þriðju
lotu. Einmitt í því kappamir mætt-
ust, kom handklæði fljúgandi inn
í hringinn. Það var einvígisvottur
Willard, sem nú tók af skarið, er
hann sá, hversu fjarstætt var að
halda keppninni áfram. Jess Will-
ard, eitt sinn svo stoltur heims-
meistari, hvíslaði líka í horni sínu:
,,Ég er búinn að fá nóg." Og því
datt engum í hug að neita.
Jack Dempsey var heimsmeist-
ari, og verðskuldaði þann titil. Og
nú hófst leit að nýjum andstæð-
ingi. Það var ekki margt um góða
þyngsta flokks boxara. Og þó ein-
hver fyndist, var nefnið Jack
Dempsey eitt saman nóg til að
gera hann dauðskelkaðan.
Nú var árið 1919. Dempsey var
upp á sitt bezta. Hann var tuttugu
og fjögra ára, hafði fengið æfingu
og bjóst nú við frægð og frama.
Og þá var enginn þyngstaflokks-
boxari, sem vogaði sér að keppa
við hann. Stungið var upp á, að
gefa Willard kost á annarri
keppni, en því hafnaði Willard
16
HEIMILISRITIÐ