Heimilisritið - 01.07.1956, Qupperneq 26

áleit, að einmitt þessi hæfileiki
hennar hefði hjálpað þeim yfir
marga torfæru, þegar hann hafði
sjálfur staðið hjálparvana, því
hann hafði alltaf reiknað með að
allt færi vel að lokum. Það var
líka mjög sjaldan, sem ,,hið
versta'' kom fyrir.
Þegar það skeði var það alltaf
Alice og aldrei hann, sem hafði
svar á reiðum höndum. Hún var
eins og herveldi, sem hafði allan
liðsafla reiðubúinn og hann vissi,
að hún lá á þessu augnabliki og
bjó sig undir að senda hann til
orustu, sem hann var fyrirfram
dæmdur til að tapa. Og hann
fann sinn eigin vanmátt eins og
maður kennir líkamlegs sárs-
auka. Hann gat ekki tekið þátt í
þessari baráttu, sem hún varð að
heyja ein. Hann gat aðeins von-
að — og verið viðbúinn að taka
á móti henni, ef þau málalok, sem
hún óttaðist, yrðu að veruleika.
Ennþá neitaði hann innst inni að
trúa því, að Alice væri alvarlega
veik. Svona pínulítill blettur, sem
varla varð séður, gat ekki með
nokkru móti ógnað lífi hennar og
hamingju.
Samt vissi hann, að það var
hún, sem hafði rétt fyrir sér. Hann
hafði einnig lesið hinar mörgu
greinar í blöðunum, og þegar dr.
Klausen hafði sagt, að hún þyrfti
endilega að láta sérfræðing rann-
saka sig, var það vegna þess, að
hann hafði einnig séð þá hættu,
sem Alice reyndi nú svo hug-
hraust að horfast í augu við. En
fólk var skorið upp við þessháttar
sjúkdómum og lifði góðu lífi á
eftir. Hvað þessu viðvék hafði
Alice þó að minnsfa kosti trúað
honum, þó að henni hefði í fyrstu
virzt dauðinn eina lausnin. Jafn-
vel á þessari stundu var hann
ekki viss um hvort hún kysi ekki
fremur að deyja en lifa áfram,
með svo greinileg lýti, sem slíkur
uppskurður mundi skilja eftir.
Hann andvarpaði, því hann
vissi, að ef hún hugsaði þannig,
væri það meðíram honum að
kenna. Hann eiskaði fullkomna
fegurð líkama hennar og hann
hafði svo oft sagi það. Hélt hún
þá, að það væri aðeins líkami
hennar, sem hann elskaði? Vissi
hún ekki, að það var hún sjálf,
sem hann elskaði. Alice hans —
í blíðu og stríðu.
,,Alice?" Þó að hann hvíslaði
nafn hennar, var eins og rödd
hans vekti þau til veruleikans
með miskunnarlausum hrotta-
skap. ,,Já?" Hún sneri sér að hon-
um og brosti. Hún horfðist í augu
við hann án þess að hvika. Hönd
hennar, sem hann hélt um, var
ísköld.
„Á ég —• finnst þér annars ekki,
að ég ætti að koma með þér?"
24
HEIMILISRITIÐ